Świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej, a dokładniej z Andów. Rdzennie zamieszkiwały więc obszar obecnego Peru, Brazylii, Paragwaju i Boliwii. Udomowione zostały przez Inków.

Świnka morska nie od razu zyskała swoją obecną nazwę gatunkową. Początkowo świnkę nazwano indyjską, ponieważ jak wiadomo Kolumb myślał ,iż odkrył nową drogę do Indii. Po stwierdzeniu tej pomyłki, w języku polskim zyskała ona miano świnki morskiej. Jednak błędne byłoby myślenie, że jest to ze względu na naturalne środowisko tego gryzonia. Nie mieszka on przecież w morzach i oceanach. Zapewne w drugim członie tej nazwy przemilczano pewien, jakże znaczący przedrostek "za". Na pewno o wiele lepsze byłoby nazwanie tego gryzonia świnką zamorską. Natomiast wyraz świnka zapewne pochodzi od krótkich łapek i wałeczkowatego, pulchnego tułowia zwierzątka. Może też być związane z charakterystycznymi dźwiękami wydawanymi przez świnki czyli chrumkaniem i pochrząkiwaniem.

Samotne zwierzę najczęściej siedzi osowiałe i smutne w klatce, apatycznie gryząc pokarm. Wygląda jakby było znudzone życiem i nic mu się nie chciało. Jest to jednak mylne wrażenie. Ponieważ świnka jest zwierzątkiem społecznym, najlepiej się czuje w grupie swoich pobratymców,  gdzie potrafi pokazać swoją prawdziwą, rogatą duszę.

Naturalnym odruchem tych zwierząt na nieznany dźwięk, jest zastyganie w bezruchu. U świnek samotnych ta reakcja trwa znacznie dłużej, ponieważ zwierzątko jest mniej ufne. Zachowanie takie ma swoją uzasadnioną przyczynę. Na wolności, nieruchoma świnka, przypominająca pomnik jest mniej widoczna dla drapieżnika, czym może uratować swoje życie. Niestety, gdy się już zdarzy, że prześladowca ją zobaczy, jej ostatnią deską ratunku jest paniczna ucieczka. Często bywa tak, że przy takim pędzie energiczniejsze osobniki, mogą stratować starsze i słabsze. Jest to zachowanie instynktowne, tak że lepiej nie wykonywać gwałtowniejszych ruchów przy tych zwierzętach. Jednak do stale powtarzających się dźwięków i ruchów, które nie czynią im krzywdy, świnki szybko się przyzwyczają i przestaną wkrótce zwracać na nie uwagę.

Świnki posiadają też tzw. popęd eksploracyjny, czyli wrodzoną ciekawość otoczenia. Chętnie więc będą chciały poznać nowe obiekty w ich otoczeniu, lub puszczone po podłodze, wszelkie zakamarki pokoju. Jednak jak już wspomniano wcześniej, zwierzęta te znacznie odważniejsze są w grupie, natomiast samotnie są bardziej ostrożne i niepewne.  Świnki od małego przyzwyczajone do obecności ludzi są bardziej otwarte na otaczający je świat i mniej bojaźliwe. Zazwyczaj zwierzątka te przejawiają całodobową aktywność, przerywaną jedynie 10-minutowymi przerwami na drzemkę. Dużo jednak zależy od temperatury otoczenia.

Bardzo dobrze rozwiniętym zmysłem u świnek morskich jest węch. Zwierzę, które wyczuje nowy zapach zazwyczaj przez pewien czas pozostaje w bezruchu. Zmysł ten także ułatwia komunikację w grupie pomiędzy poszczególnymi osobnikami. Świnki znaczą swój terem, a do dyspozycji mają trzy rodzaje gruczołów. Pierwszy znajduje się  w okolicy odbytu, drugi po bokach ciała, a trzecim jest mocz. Zazwyczaj używają one tego pierwszego rodzaju. Łatwo można zauważyć, jak zwierzę w czysto wysprzątanej klatce, pociera zadem o podłoże. Czynność ta jest dość krótka i rzadka, lecz regularnie powtarzana. Gruczołów znajdujących się po bokach ciała, używają samce do znaczenia przedmiotów znajdujących się ponad podłożem. Czynność ta przypomina kocie łaszenie się, gdy świnka ociera się o dany przedmiot. Mocz wykorzystywany jest głównie przez samice, w celu odstraszenia nazbyt natarczywego adoratora.

Świnki z uwagi na to, iż są zwierzętami stadnymi, bardzo chętnie zjednują sobie nowych pobratymców. Ogólnym gestem powitania jest wzajemne obwąchanie się, szczególnie okolic nosa, uszu i zadu. Czasami zdarzają się również zachowania agresywne. Polegają one na tym, iż świnki wyszarpują sobie wzajemnie futerko. Takie zachowanie, można szczególnie spotkać u dorastających osobników. Jest ono wtedy skierowane przeciwko matce. Często powodem takiego zachowania u świnek bywają niepokoje związane ze zbyt małą powierzchnią życiową. Normalnie zwierzęta te chętnie przebywają razem, a nawet śpią przytulone do siebie.

Reakcją obronną świnek, jest oblewanie przez samice, zbyt natarczywych adoratorów stróżką moczu. Świnki między sobą często używają tylnych nóg. Zwierzę, które je właśnie jakiś smakołyk, a nie chce się podzielić z innymi członkami stada, zaczyna wierzgać łapkami w ich kierunku. Natomiast postawą pojednawczą jest zastyganie w bezruchu, ze sztywno wyprostowanymi przednimi łapami i podniesionym w górę pyszczkiem. Zachowuje się tak samiec wobec swojej partnerki lub świnka podporządkowana dominantowi. Zwierzęta na znak swoich zamiarów odsłaniają szyję-najbardziej podatne na zranienie miejsce.

Agresja, występuje tutaj dość rzadko, a atakujące się już świnki nie mają zazwyczaj zamiaru zrobić sobie nawzajem krzywdy, ale odstraszyć rywala. Konflikty wybuchają między tymi zwierzętami zazwyczaj o dogodne miejsce do jedzenia i odpoczynku. Samce potrafią walczyć o samice. Typowym rozpoczęciem takich zawodów, jest podskok, z równoczesnym obrotem w stronę przeciwnika. Następnie świnka przysiada na zadzie, rozchyla nieco pyszczek i ewentualnie szczęka ząbkami. Innym sposobem jest energiczny wypad do przodu i dodatkowo kilka skoków w kierunku rywala. Bardzo groźne są natomiast utarczki pomiędzy dwoma rywalizującymi o dominującą pozycję samcami. Przeciwnicy najpierw wzajemnie na siebie "terkoczą", szczękają zębami i "tupią" tylnymi łapami. Następnie wzajemnie się okrążają, statecznym, pełnym napięcia i gotowości do walki krokiem. Jeśli ta "wojna nerwów" nic nie da obydwa zwierzęta rzucają się na siebie i kąsają gdzie popadnie. Zdarza się, że gdy już pokonany osobnik ucieka, jego przeciwnik jeszcze go goni i kąsa. Jednak w naturalnym środowisku świnek, takie problemy zdarzają się rzadko. Na  tak dużym terenie, każdy samiec znajdzie odpowiednio dużo miejsca dla siebie. Dlatego, jeśli w hodowli zdarzają się takie problemy, należy odpowiednio duży wybieg, wyposażyć w liczne kryjówki. 

Świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej, a dokładniej z Andów. Rdzennie zamieszkiwały więc obszar obecnego Peru, Brazylii, Paragwaju i Boliwii. Udomowione zostały przez Inków.

Świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej, a dokładniej z Andów. Rdzennie zamieszkiwały więc obszar obecnego Peru, Brazylii, Paragwaju i Boliwii. Udomowione zostały przez Inków.

Świnki morskie pochodzą z Ameryki Południowej, a dokładniej z Andów. Rdzennie zamieszkiwały więc obszar obecnego Peru, Brazylii, Paragwaju i Boliwii. Udomowione zostały przez Inków.