 Felicja
Przez Syrię przebiegały szlaki łączące Azję z Egiptem. W III tysiącleciu w Syrii istniały miasta zamieszkane przez ludność pochodzenia semickiego. Do miast tych zaliczamy: Sydon, Sur, Gublę, Sareptę i Ugarit. Fenicjanie, czy też jak sami określali siebie od głównego miasta - Sydończycy zajmowali się przede wszystkim handlem i rzemiosłem.
Położenie ograniczone bliskością gór Libanu schodzących miejscami do samego morza nie przyczyniało się do dostarczania płodów rolnych. Obfitowało za to w poszukiwane zwłaszcza w Egipcie surowce, drzewo cedrowe oraz rudy metali. W III tysiącleciu powstały pierwsze miasta fenickie. Na czele ich stali królowie. Początkowo jednakże Fenicjanie nie odgrywali większej roli. W II wieku Fenicja stała się bazą zaopatrzeniową armii egipskiej. Miasta fenickie były w tym czasie narażane na najazdy semickich Amorytów. Pojawienie się tzw. ludów "morskich" spowodowało zniszczenie miasta Ugarit, które nie zostało już później odbudowane. W tym czasie zostały również zniszczone inne miasta fenickie, ale, że z uwagi na to, że leżały na głównych szlakach handlowych zostały odbudowane. Jednakże rozwój miast fenickich został zahamowany przez sąsiadów - Filistynów, których handel i korsarstwo wyrządzały Fenicjanom wielkie szkody. Fenicjanie są twórcami alfabetu fonetycznego tj. systemu, w którym znakami pisarskimi wyznaczane były tylko proste dźwięki mowy ludzkiej - głoski. Taki alfabet liczył 22 znaki. Początkowo Fenicjanie używali pisma klinowego. Dążyli do jego uproszczenia. Wynalezienie papirusu i wprowadzenie go zamiast glinianych tabliczek zmusiło niejako do wynalezienia innego systemu alfabetycznego, dostosować go do materiału pisarskiego. Po zwycięstwie Izraela na Filistynami za czasów Dawida doszło do wielkiej ekspansji miast fenickich. Ekspansja rozwijała się w kilku kierunkach. Duże znaczenie miały kontakty Fenicjan z Izraelem. W Izraelu Fenicjanie znaleźli rynki zbytu swoich wyrobów rzemieślniczych w zamian za produkty żywnościowe. Rozwinęło się tkactwo, znane były tkaniny purpurowe z Tyru, do barwienia używano płynu uzyskanego z muszli morskich. Znane i cenione były wyroby z brązu, szkła i drewna. Ożywił się handel. Obejmował on coraz większe rejony Morza Śródziemnego. Bogactwa napływające do Fenicji skupiały się w rękach arystokracji. Zlikwidowała ona monarchię. Wśród innych warstw społecznych - nie było złe położenie wykwalifikowanych rzemieślników. Znacznie gorzej przedstawiała się sytuacja drobnych rolników, którzy ponosili największe straty w czasie najazdów wrogów i opuszczali swoje gospodarstwa chroniąc się do miast. Sytuację pogarszała rosnąca liczba niewolników, możliwość więc znalezienia pracy dla wolnej biedoty była ograniczona. Prowadziło to do konfliktów. To było główna przyczyną kolonizacji fenickiej, która skierowana byłą zwłaszcza na wybrzeże zachodniej części Morza Śródziemnego. Cypr leżący najbliżej Fenicji był przedmiotem kolonizacji tak ze strony Fenicji jak i ze strony Grecji. Na Cyprze były surowce, zwłaszcza drzewo i miedź. Fenicjanie założyli tu miasto Kition. Fenicja skierowała swój wysiłek kolonizacyjny przede wszystkim na zachód, gdzie znajdowały się niewykorzystane zasoby surowcowe. Ważnym obszarem kolonizacji fenickiej stał się Półwysep Iberyjski. Znajdowały się tam rudy metali, zwłaszcza srebro. Szczególne znaczenie miała kolonia Gades, założona ok. 1010 r. p.n.e. Dalszym terenem kolonizacyjnym była północna Afryka. Początkowo główną rolę odgrywała Utyka, później na plan pierwszy wysunęła się Kartagina założona ok. 800 r. p.n.e. Wybrzeża płn. Afryki aż do Cieśniny Gibraltarskiej pokryły się siecią faktorii. Silne pozycje zajęli Fenicjanie na Sycylii, mniejsze osady powstały na Sardynii, Korsyce i Balearach. Fenicjanie wykorzystywali swą przewagę ekonomiczną i polityczną. Najczęściej na podstawie umowy z naczelnikami plemion afrykańskich czy hiszpańskich zajmowali niewielkie działki ziemi. Zajmowali się głównie handlem, wymieniając z powodzeniem wyroby rzemiosła na surowce. Tu również bogactwa gromadziły się w rękach arystokracji kupieckiej. Kolonie początkowo utrzymywały ścisłą więź z macierzystymi miastami. Potem usamodzielniły się, prowadząc swoją własną politykę. Do największego znaczenia doszła w VI w. p.n.e. Kartagina.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
