 Savoir Vivre
Elegancko wokół szyi... czyli krawat, muszka, a może fular?
Dodatki są niezbędnym uzupełnieniem stroju. Wyrażają charakter i osobowość. Świadczą o klasie. Od lat mężczyźni w różnoraki sposób dekorowali szyję. W obecnych czasach najbardziej powszechny jest krawat. A co z muszką, plastronem, musznikiem, żabotem czy fularem?
Krawat
Jak większość wynalazków powstanie krawata jest bezpośrednio związane z działaniami wojennymi. W 1660 roku, podczas obchodów zwycięstwa nad Turkami regiment wojska chorwackiego wizytował Paryż. Zwycięscy bohaterowie wojny zostali przedstawieni francuskiemu władcy Ludwikowi XIV. Król ten znany był z uwagi jaką poświęcał strojom. Toteż nie uszły jego uwadze, zawiązane na szyjach chorwackich oficerów kolorowe jedwabne chusteczki. Ludwik XIV tak uległ fascynacji, iż utworzył własny regiment nazwany „Royal Cravattes”. Tak więc słowo krawat pochodzi bezpośrednio od wyrazu Chorwat. Później Król „Słońce” zatrudniał specjalnego „cravatiera”, który miał za zadanie wyłącznie dbać o jego „cravates”. Wkrótce obyczaj noszenia krawatów przeszedł również do Anglii i innych części Europy. Od tego czasu żaden dżentelmen nie mógł uważać się za dobrze ubranego jeżeli nie miał czegoś zawiązanego wokół szyi, im bardziej dekoracyjnego tym lepiej. Ostatnie badania wykazują jednak, iż krawat może być jeszcze starszy. Już ponoć żołnierze chińskiego cesarza Shi Huang Ti (260-209 p.n.e.) nosili wokół szyi chusty. Również starożytni legioniści rzymscy nosili szale zwane „Focale”.
Wybierając krawat pamiętajmy że:
Koniec krawata nigdy nie może opadać poniżej paska, jego czubek musi kończyć się tuż przed linią pasa spodni. Krawat nie może być wsunięty do spodni. Wąski koniec krawata nie może być dłuższy od szerszego. Do jasnej koszuli zakładamy ciemniejszy krawat, powinien on być intensywniejszy od marynarki, jeśli ten sam wzór to tylko na koszuli i krawacie, przy wąskich klapach marynarki - wąski krawat i odwrotnie. Nie nosimy poza pracą krawatów z logo firmy. Nie wypada nosić rozpiętej koszuli i poluzowanego krawata. Często popełnianym błędem jest również ubieranie krawatu do koszuli z krótkim rękawem. Do tego rodzaju koszul nigdy nie stosuje się ani krawata ani marynarki. Po zdjęciu krawata należy go natychmiast rozwiązać i przechowywać w taki sposób, by mógł luźno zwisać albo był zwinięty w rulonik.
Muszka
Pierwsze formy muszek stosowano do wiązania pierwotnych krawatów z XVII wieku i utrzymały one swoją popularność przez następne 300 lat. Wzrost popularności muszek przyczynił się do zmniejszania ich rozmiarów i ukształtowania się pod koniec XIX wieku dwóch odmian muszki: „motylka” (o ostro zakończonych końcówkach) i „nietoperza” (z prostymi brzegami). Obydwie odmiany przetrwały do dziś, lecz „motylek” zyskał większą popularność.
Mucha jest obowiązkowa do smokingu i fraka. Do smokingu koniecznie koszula smokingowa i pas. Najelegantsza mucha to ta wiązana osobiście. Przy okazji pamiętajmy, iż smoking ubieramy jedynie późnym popołudniem i wieczorem. Istnieje też mniej oficjalna wersja stroju z muszką. Można nałożyć ją do kamizelki bez marynarki, przy okazji mniej oficjalnych spotkań towarzyskich. Muszkę nosi się często do koszuli z łamanym kołnierzykiem. Trzeba pamiętać aby była na nim, a nie pod nim (podobnie zresztą w wypadku innych typów kołnierzyków). Decyzja o nałożeniu muszki musi być podjęta z przekonaniem i pozostawać w zgodzie z charakterem mężczyzny.
Fular
Fular to inaczej specjalna chusta z bardzo miękkiego i delikatnego jedwabiu, wiązana wokół szyi. Nie mylić z trójkątną apaszką lub szalikiem. Nazwa fular pochodzi z francuskiego „foulard”. Pierwotnie oznaczała tkaninę jedwabną, bardzo miękką i cienką, jednobarwną lub w drukowane wzory. W XIX wieku dobrze sytuowane kobiety nosiły sukienki z fularu, a mężczyźni chusty. Z początkiem XX wieku słowo fular zaczęło funkcjonować przede wszystkim jako określenie męskiej ozdoby szyi.
Fular pojawia się w ubiorze mężczyzny tylko w sytuacjach bardzo nieoficjalnych, gdy jest on na przysłowiowym „na luzie”. Można założyć go do marynarki typu cut (nieco wydłużoną z odcinanym karczkiem), ale raczej na spotkania w gronie rodzinnym lub najbliższych przyjaciół lub przyjęcia bardzo nieoficjalne. Można go też nosić do strojów weekendowych i tylko do marynarki lub swetra.
Plastron
Była to niegdyś część zbroi. Do mody „cywilnej” wszedł wtedy, gdy zbroje nie były już używane, w postaci odrębnego okrycia górnej części piersi. Uproszczony i przekształcony ozdabiał szyje mężczyzn od XIX w. Najbardziej był upowszechniony w drugiej jego połowie. Miał kojarzyć się ze szlachectwem i rycerskością.
Klasyczny plastron jest rodzajem szarfy o końcach jednakowej szerokości ściętych, które po zawiązaniu w fantazyjny węzeł i spięciu ozdobną szpilką, zachodzą na siebie i sięgają prawie do paska spodni. Obecnie są jednak również plastrony bardzo krótkie. Obecnie używany rzadko, mało znany.
Zakłada się go np. do krótkiego surduta z brokatową kamizelką, ale również do garnituru i do koszuli z łamanym kołnierzykiem.
Musznik
Różni się od plastronu długością i sposobem zakończenia końcówek szarfy, które są ścięte ukośnie lub w szpic. W związku z tym przypomina nieco krótki, podwójny krawat, ale sposobem wiązania bliższy jest raczej muszce. Nosi się go raczej do koszul z łamanym kołnierzykiem do surduta lub garnituru.
Plastron i musznik zakładane do koszuli z łamanym kołnierzykiem zyskują coraz bardziej na popularności w środowiskach, w których nikt nie posiada smokingu czy fraka, ale wszyscy chcieliby sytuacje najbardziej uroczyste (np. ślub i wesele) uczcić, również w ubiorze, w sposób szczególny.
Żabot
Element ten pojawia się obecnie niezmiernie rzadko. Żabot dawniej stanowił część stroju męskiego i w dalszym ciągu bywa elementem oficjalnych strojów nawiązujących do ubiorów historycznych.
Pojawia się niekiedy w sprzedaży i na szyjach mężczyzn w dwóch postaciach: klasycznej (żabot z koronek) i nowoczesnej (z materiału z metalowym zapięciem).
Żabot jest obecnie również częścią polskich strojów sądowych:
prokurator – kolor czerwony
adwokat – kolor zielony
sędzia – kolor fioletowy
radca prawny – kolor niebieski
radca i starszy radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa - kolor błękitnoszary
sędzia Trybunału Konstytucyjnego – barwy narodowe, kolory biały i czerwony
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
