 OGÓLNA UPRAWA ROŚLIN SADOWNICZYCH – Rozdział 7
UPRAWAI UŻYTKOWANIE GLEBY W SADZIE
uprawa i użytkowanie gleby w sadzie mają bardzo duże znaczenie . Zadaniem ich jest zapewnić korzeniom optymalne warunki do wzrostu i do pobierania wody i pokarmów , obfite owocowanie drzew oraz ich zdrowotności i wytrzymałości na mróz.
Zabiegi uprawowe mają nadać glebie strukturę gruzełkowatą , regulować stosunki wodne i powietrzne oraz stworzyć korzystne warunki do rozwoju pożytecznych drobnoustrojów , czyli zapewnić sprawność gleby . Pożyteczne drobnoustroje biorą udział w procesach glebotwórczych , mineralizują substancje organiczne w glebie , czyniąc skladniki pokarmowe przyswajalnymi dla roślin , i uczestniczą w tworzeniu struktury gruzełkowatej gleby .
W naszych warunkach klimatycznych wiosna jest przeważnie sucha . Niedobór wody w glebie likwidują dopiero opady w lipcu lub sierpniu . Dlatego w pierwszej połowie okresu wegetacji drzewa owocowe mogą odczuwać jej niedostatek , w drugiej zaś bywa jej nadmiar . Bilans wodny można regulować odpowiednią uprawą i użytkowaniem gleby .
Największe zapotrzebowanie na składniki pokarmowe i wodę mają drzewa owocowe w pierwszej połowie okresu wegetacji , wtedy bowiem naintensywniej rosną , zawiązują i wykształcają owoce oraz tworzą pąki kwiatowe na rok następny . W drugiej połowie okresu wegetacji , szczególnie zaś pod koniec , nadmiar pokarmów i wody przedłuża procesy życiowe roślin , a tym samym zmniejsza ich wytrzymałość na mróz.
A . GŁĘBOKOŚĆ ORKI I TERMIN JEJ WYKONANIA W SADZIE
Na temat głębokości orki w sadzie istnieją dość rozbieżne poglądy . Większość polskich sadowników wypowiada się za płytką orką , szczególnie w pobliżu drzew . Należy uwazać , aby nie uszkadzać korzeni o średnicy większej niż 8 – 10 mm , gdyż wpływa to ujemnie na zdrowotność , wzrost i owocowanie roślin . Uszkodzone cieńsze korzenie szybko regenerują .
Nie można ściśle określić głębokość orki dla wszystkich sadów . Zależy ona od sposobu korzenienia się poszczególnych gatunków roślin sadowniczych . Inną trzeba stosować między śliwami , których korzenie rozrastają się dość płytko , inną między gruszami lub czereśniami zakorzeniającymi się głęboko .
Należy również zmieniać co roku głębokość orki , aby zapobiec tworzeniu się tzw. podeszwy płużnej , zbitej warstwy , która powstaje wskutek stałego ugniatania gleby przez pług zawsze jednakowo zagłębiany .
W naszych warunkach zaleca się na ogół stosować orkę wiosną . Wprawdzie gleba pozostawiona na zimę w ostrej skibie gromadzi więcej wody i pod wpływem mrozów nabiera lepszej struktury , ale korzeniom grozi przemarznięcie . Pozostawione zaś na zimę chwasty czy rośliny okrywowe nie tylko zapobiegają temu , ale również zatrzymują śnieg , który zwiększa zapasy wody w glebie . Orka wiosenna nie może być jednak wykonana zbyt późno , gdyż spowodowałaby przesuszenie gleby . Potwierdzają to badania przeprowadzone w 30 – letnim sadzie jabłoniowym w Sinołęce w latach 1954-1956. Orki wiosenne i jesienne we właściwym czasie nie spowodowały istotnych różnic w wilgotności gleby wiosną . Przemawia to także za orką wiosenną , jeśli tylko gospodarstwo może przeprowadzać ją odpowiednio wcześnie . Orka wiosenna powinna być wykonywania wkrótce po zbiorze owoców , aby gleba mogła osiąść przed zimą . Jesienią należy orać „na rozwał” , gdyż pozostawienie bruzd w pobliżu drzew zwiększyłoby niebezpieczeństwo przemarzania korzeni.
B. UŻYTKOWANIE GLEBY W MŁODYM SADZIE
W młodych sadach , szczególnie tradycyjnych, drzewa owocowe zajmują małą powierzchnię i przez kilka lat można w międzyrzędziach uprawiać inne rośliny . W tym czasie drzewa nie odczuwają ich konkurencji , jeśli są należycie zaopatraone w składniki pokarmowe i w wodę , a gatunki roślin uprawianych jako śródplon są należycie dobrane . W młodych sadach można spotkać się z uprawą następujących dobrane . W młodych sadach można spotkać się z uprawą następujących roślin:
zboża ozime i jare ,
koniczyna i lucerna jako wieloletnie,
rośliny motylkowe jednoroczne,
rośliny okopowe i warzywa ,
krzewy jagodowe ,
Otóż nie wszystkie wymienione rośliny nadają się do uprawy w sadzie . Zboża jare i ozime nie powinny być uprawiane w sadach .Rozpoczynają one wegetację bardzo wcześnie i silnie wyczerpują glebę z wody i azotu , zwłaszcza w maju i w czerwcu. W tym okresie maksymalne jest również zapotrzebowanie drzew owocowych na wodę i azot.
uprawa zbożowych wpływa szczególnie ujemnie na drzewa świeżo posadzone . Mając słaby i płytki system korzeniowy nie wytrzymują one konkurencji zbóż i często usychają lub dają małe przyrosty . uprawa zbóż wpływa także ujemnie na glebę . Psuje jej strukturę , zuboża w pruchnicę i przyczynia się do zachwaszczenia .
Koniczyna i lucerna powinny być również wykluczone z sadu . Konkurencja tych roślin o wodę jest większa z powodu ich głębokiego korzenienia się . Ponadto uprawa tych roślin uniemożliwia stosowanie ochrony drzew , gdyż środki chemiczne zatrułyby paszę . Na glebach suchszych podobnie jak koniczyna i lucerna działa uprawa traw wieloletnich .
rośliny motylkowe jednoroczne uprawiane na zieloną paszę wpływają dodatnio na drzewa owocowe . Cenne są przede wszystkim seradela , peluszka oraz wyka . Poprawiają one strukturę gleby , odchwaszczają ją i wzbogacają w azot i w próchnicę . Zbiera się je przed wytworzeniem nasion . rośliny motylkowe można uprawiać w czystym siewie lub w mieszankach , w których skład wchodzą albo różne gatunki roślin motylkowych , albo także inne rośliny , jak: rzepak , owies , jęczmień , życica wielokwiatowa (rajgras włoski ) lub gorczyca . Mieszanki wysiewa się późną wiosną lub w połowie lata.
rośliny okopowe i warzywa również nadają się do uprawy w młodych sadach , ale należy dobierać gatunki i odmiany , które wymagają najwięcej wody i azotu w drugiej połowie okresu wegetacji drzew . Zalicza się do nich buraki , szczególnie cukrowe , ziemniaki , warzywa korzeniowe , pomidory , cebulę , ogórki , fasolę i późne odmiany kapust ( rys.28) . Późniejszy siew lub sadzenie rozsady tych roślin nie utrudniają formowania koron oraz umożliwiają zwalczanie chorób i szkodników.
Uprawa okopowych i warzyw w młodym sadzie ma jeszcze tę zaletę , że przeważnie stosuje się pod nie wysokie dawki obornika , który wzbogaca glebę w próchnicę , a zabiegi pielęgnacyjne utrzymują glebę w dobrej strukturze . Ujemna strona ich uprawy polega na przedłużaniu okresu wegetacji drzew , a tym samym na zminiejszaniu ich wytrzymałości na mróz .
Z krzewów jagodowych do uprawy w młodych sadach nadają się tylko truskawki ( rys. 29) . Mają one dość płytki system korzeniowy i dlatego stanowią mniejszą konkurencję dla drzew . I one jednak utrudniają zabiegi pielęgnacyjne i komplikują ochronę chemiczną drzew . I one jednak utrudniają zabiegi pielęgnacyjne i komplikują ochronę chemiczną drzew . Inne krzewy jagodowe nie nadają się do uprawy w sadzie ze względu na silne korzenie się , długowieczność utrudnianie prac pielęgnacyjnych i zachwaszczenie gleby . Z uprawy roślin w młodym sadzie należy należy zrezygnować po wejściu drzew w okres owocowania , co następuje już w trzecim , czwartym roku po posadzeniu .
UŻYTKOWANIE GLEBY W STARSZYCH SADACH
uprawa śródplonów w starszych sadach jest trudna i nieopłacalna . drzewa owocowe zacieniają coraz większą powierzchnię , a ich korzenie sięgają coraz dalej poza obwód korony . Ponadto drzewa już owocują , wskutek czego znacznie zwiększa się ich zapotrzebowanie na związki pokarmowe i wodę . W starszych sadach stosować następujące systemy użytkowania gleby :
czarny ugór;
czarny ugór i rośliny okrywowe,
czarny ugór i ściółka;
murawa;
czarny ugór i murawa.
CZARNY UGÓR
Czarny ugór , tzn. Utrzymywanie gleby bez okrywy roślinnej , spotyka się w sadach dość często. Na jesieni lub na wiosnę przeprowadza się głęboką orkę , a następnie włókowanie lub bronowanie . W okresie wegetacyjnym , szczególnie po obfitszych opadach , glebę kilkakrotnie spulchnia się broną zwykłą lub talerzową albo kultywatorem .
Stosowanie czarnego ugoru ma wiele dodatnich stron . drzewa owocowe korzystają z całego zapasu wody oraz składników pokarmowych .Gleba w czarnym ugorze zawiera więcej wody niż przy innym systemie utrzymywania , co jest ważne dla drzew w pierwszej połowie okresu okresu wegetacji . Gleba jest dobrze przewietrzana , co korzystnie wpływa na rozwój i działalność drobnoustrojów oraz korzeni . Gleba nagrzewa się szybciej i silniej , a rozkład substancji organicznej , procesy nitryfikacji i uruchamiania innych składników pokarmowych przebiegają energiczniej niż przy stosowaniu innego systemu , wskutek czego wzrasta zawartość łatwo przyswajalnych składników pokarmowych .
Czarny ugór ma jednak duże wady . Gleba jest narażona na erozję wietrzną i wodną , zwłaszcza na zboczach . Dlatego w sadzie założonym na zboczu nie zaleca się stosować czarnego ugoru . Następnie wskutek powtarzanych uprawek stale pogarsza się struktura gleby ; ponadto zachodzą w glebie duże dobowe wahania temperatury . Wreszcie gleba szybko ubożeje w próchnicę . Czarny ugór utrudnia lub wręcz uniemożliwia poruszanie się ciągników i opryskiwaczy w okresie wiosennych obfitych opadów . Czarny ugór nie jest najlepszym systemem utrzymywania gleby w sadzie .
Aby złagodzić wady czarnego ugoru , zaleca się stosować co 3 -4 lata obiornik w dawce co najmniej 40t /ha , który przyoruje się płytko .
CZARNY UGÓR I ROŚLINY OKRYWOWE
Wady czarnego ugoru można usunąć lub złagodzić zastosowaniem tzw. roślin okrywowych . W pierwszej połowie okresu wegetacji drzew utrzymuje się glebę w czarnym ugorze , w połowie lata zaś wysiewa różne mieszanki jako rośliny okrywowe . W tym systemie użytkowania gleby drzewa owocowe w pierwszej połowie okresu wegetacji nie mają konkurencji ze strony innych roślin , wysiane zaś później rośliny okrywowe , które w miarę wzrostu czerpią coraz więcej wody z gleby , powodują tzw. biologiczną suszę i przyśpieszają zakończenie wegetacji oraz przygotowanie drzew do spoczynku zimowego .
Korzenie i przyorane części nadziemne roślin okrywowych wzbogacają glebę w substancje organiczne i działają strukturotwórczo . Niektóre z nich , jak łubin i gorczyca , wykorzystują niedostepne dla roślin źródła fosforu , z którego po rozłożeniu się ich masy korzystają drzewa owocowe . Wszystkie rośliny motylkowe wzbogacają glebę w azot . Ponato , jak mówiliśmy , rośliny okrywowe zatrzymują śnieg , a gleba pod nimi przemarza dwa razy płycej niż gleba w czarnym ugorze.
Na rośliny okrywowe najczęściej używa się z gatunków motylkowych – łubin , peluszkę , wykę , i seradelę , z niemotylkowych – rzepik , owies , gorczycę białą , facelię i słonecznik pastewny . Ilość wysiewu nasion tych roślin w czystym siewie lub w mieszance. Rośliny okrywowe wysiewa się na ogół w pierwszej połowie lipca.
W sadach czereśniowych , wiśniowych i śliwowych , a także na kwaterach z odmianami letnimi jabłoni i grusz można to zrobić nieco wcześniej , gdyż wysiane rośliny nie wpływają już hamująco na rozwój owoców .
Stosując ten termin siewu dobiera się rośliny o długim okresie wegetacji, aby przed zimą nie online casino wytworzyły nasion . W sadach lub na kwaterach z odmianami zimowymi sieje się rośliny , które początkowo rosną słabo , dzięki czemu nie hamują wykształcenia się owoców . Do tego celu nadają się np. łubin , seradela , wyka i facelia . Jeżeli przewiduje się podpieranie gałęzi drzew , to siew wykonuje się przed tą czynnością . Glebę należy przygotować starannie pod siew , gdyż nasiona roślin okrywowych kiełkują w różnych terminach , co sprzyja zachwaszczeniu pola .
rośliny okrywowe zaleca się przyorywać wiosną . Ponieważ jednak istnieje niebezpieczeństwo zagnieżdżenia się w nich myszy i nornic , które mogą zniszczyć drzewa , zaleca się rozkładać różnego rodzaju trutki .
CZARNY UGÓR I ŚCIÓŁKA
Ściółkowanie gleby słomą , słomiastym nawozem , ściętymi chwastami itp. ( rys. 31 ) stosuje się w rzędach drzew lub tylko wokół poszczególnych drzew . Ma ono wiele dodatnich stron , ale również i wady . Ze względu na duże zapotrzebowanie materiału do ściółkowania , a także związane z tym koszty , system ten nie znajduje większego zastosowania w praktyce .
MURAWA
Ten system utrzymywania gleby w sadzie spotka się często w praktyce ( rys. 32) . Utrzymywanie gleby w zadarnieniu ma wiele zalet . Chroni ją przed erozją wodną i wietrzną oraz zapobiego szybkiemu spływowi wody ze zboczy , dzięki czemu gleba nasyca się wodą głębiej niż gleba w czarnym ugorze . Badania wykazały , że po ulewnym deszczu (60 mm ) na zboczu o nachyleniu 5° gleba w czarnym ugorze nasiąkła wodą do głębokości 4-5 cm , w sadzie zadarnionym na zboczu o nachyleniu 10° – nawet do 18 cm . Przekonano się również , że w niektórych okresach gleba zadarniona zawiera na pewnej Even individuals who are severely drug dependent will be able to buy-detox.com safely and relatively comfortably. głębokości nie mniej wody niż w innym sposobie użytkowania.
Z tabeli 17 wynika że w maju zawartość wody w głębszych warstwach gleby zadarnionej była większa niż w czarnym ugorze . Zadarnienie przeciwdziała również głębokiemu przemarzaniu gleby , zmniejsza objawy niedoboru potasu i żelaza , zwieksza pobieranie potasu i fosforu . Następnie murawa w sadzie umożliwia prowadzenie gospodarki bezobornikowej , powoduje systematyczną poprawę struktury gleby , pozwala na stosowanie w sadzie ciężkiego sprzętu w czasie wiosennych roztopów , sprzyja dobremu zabarwianiu się i przechowaniu owoców . Murawa jest najtańszym systemem utrzymywania gleby w sadzie . Przy należytym pielęgnowaniu drzew i ten system pozwala uzyskać wysokie plony.
Zadarnienie sadu pociąga jednak za sobą pewne ujemne następstwa . Murawa zużywa dużo wody , dlatego nie można jej stosować w okolicach z małą ilością opadów , chyba że sad jest nawadniany . Ponadto zuboża glebę w azotany . Toteż w rejonach suchych i przy skąpym nawożeniu drzewa owocowe dają małe przyrosty , mają liście drobne , cienkie , żółtawe i nawet przy obfitym kwitnieniu zawiązują mało owoców , które nie osiągają dużych rozmiarów , chociaż są ładnie zabarwione i dobrze się przechowują . Małą wilgotność gleby zmniejsza wykorzystanie azotu i magnezu . Zadarnienie gleby jest mniej niebezpieczne w starszych sadach niż w młodych , gdyż drzewa są już glęboko zakorzenione . Do młodych sadów wolno wprowadzić murawę nie wcześniej niż po 5 latach od posadzenia drzew , chyba że rejon obfituje w opady lub stosuje się nawadnianie .
Do założenia murawy zaleca się następującą mieszkankę : wiechlina łąkowa – 9 kg , kostrezewa czerwona – 11 kg i życica trwała ( rajgras angielskich ) – 20 kg , razem 40 kg/ ha . Dwa pierwsze gatunki traw rozrastają się wolno i dopiero w 2 lub 3 roku tworzą silniejszą darń . Życicę trwałą używa się jako roślinę ochronną , która osiąga dużą wysokość , ale po pewnym czasie znika z porostu . Do mieszanki można także używać mietlnicy białawej , tymotki lub wysiewać kostrzewę czerwoną w czystym siewie . Dobre są też gotowe mieszanki trawnikowe , jednak bez domieszek koniczyny białej i kupkówki .
Glebę należy przed siewem starannie wyrównać , aby ulatwić koszenie . Trawy można wysiewać od wiosny do sierpnia , lepiej jednak po zakończeniu intensywnych opryskiwań , aby nie niszczyć młodej trawy kołami ciągników . Obsiany teren bronuje się i wałuje .
W roku siewu pierwszy raz kosi się murawę po 4 – 5 tygodniach od jej założenia . Przy wczesnym siewie można ją kosić 2 – 3- krotnie w ciągu roku , przy późniejszym jednorazowo lub 2 – krotnie . W następnych latach koszenie trzeba powtarzać w odstępach 2-4-tygodniowych , gdy trawa osiągnie wysokość 10 – 15 cm , przy czym wiosną częściej , potem – rzadziej . Częste koszenie zmniejsza transpirację traw , a zatem ogranicza straty wody . Kosić należy na wysokości 5 – 6 cm ,a ostatni raz – nawet na wysokości 7-8 cm . Wówczas trawa dostatecznie odrośnie przed zimą i będzie lepiej chronić glebę przed głębokim zamarzaniem . Nie powinno się kosić murawy zbyt nisko ( 4 cm ) , gdyż można uszkodzić węzły krzewienia traw , co osłabi ich odrastanie .
Do koszenia najlepiej nadaje się kosiarka rotacyjna , która tnie trawę na krótkie kawałki , co umożliwia szybki jej rozkład. Na wiosnę należy murawę silnie zbronować , szczególnie w miejscach przejazdów , w celu lepszego wyrównania powierzchni . Murawa często koszona z pozostawieniem pokostów na miejscu uważana jest w Angli za najlepszy system utrzymywania gleby w sadzie .
CZARNY UGÓR I MURAWA. Ten system ma na celu zmniejszenie ujemnego oddziaływania murawy na drzewa owocowe . Kombinacja murawy z czarnym ugorem można być różna . Na przykład glebę w rzędach drzew zadarnia się , a międzyrzędzia utrzymuje się w czarnym ugorze lub stosuje czarny ugór z roślinami okrywowymi . Pas murawy w rzędach drzew chroni je przed mechanicznymi uszkodzeniami w czasie uprawy roli. Zasadniczą wadą tego systemu jest utudnienie przez ugór zabiegów pielegnacyjnych . Podczas roztopów wiosennych np. nie mogą wjechać do sadu opryskiwacze .
Dla poprawienia żyzności gleby również obsiewanie co kilka lat mieszanką złożoną z traw i koniczyny co drugiego międzyrzędzia razem z rzedami drzew. Ostatnio jednak nie zaleca się już uprawiać koniczyny w sadzie , gdyż jej działanie strukturotwórcze jest niewielkie , a podczas licznych opryskiwań ginie znaczna liczba pszczół .
Ostatnio najwieksze uznanie znajduje następujący system : w rzędach drzew czarny ugór , w międzyrzędziach zaś murawa . Często koszona murawa ułatwia wykonywanie wszystkich czynności w sadzie , czyni zbędną uprawę roli , co zmniejsza koszty produkcji i pozwala prowadzić gospodarkę bezobornikową . Utrzymywanie ugoru w rzędach drzew również nie nastręcza obecnie trudności , gdyż używa się w tym celu herbicydów . Ten sposób otrzymywania gleby w sadzie znajdzie , prawdopodobnie , najszersze zastosowanie w praktyce ( rys. 36 ).
D . CHEMICZNE ZWALCZANIE CHWASTÓW
Zwalczanie chwastów jest jednym z podstawowym zabiegów w sadach . Ponieważ zwalczanie mechaniczne jest bardzo pracochłonne i zwalczanie mechaniczne jest bardzo pracochłonne i zwiększa koszty produkcji , coraz częściej stosuje się zwalczanie chemiczne , które ma wiele dodatnich stron . W dużym stopniu zmniejsza koszty produkcji i daje lepsze rezultaty niż odchwaszczanie ręczne ( tab.19 ) , zabezpiecza rośliny przed uszkodzeniem mechanicznym , a niekiedy wpływa korzystnie na wzrost roślin (tab.20 ).
Badania wykazują , że jednorazowe zastosowanie herbicydu na 1 ha owocującej plantacji truskawek pozwala zaoszczędzić 200-700 roboczogodzin , a na plantacji porzeczek i agrestu – 200-300 . Na ręczne odchwaszczenie 1 ha 2- i 3- letniej plantacji porzeczek trzeba było zużyć 400-700 roboczogodzin , po zastosowaniu zaś Gesatopu 50 ręczne pielenie było niepotrzebne .
Rodzaj użytego preparatu i wysokość jego dawki zależą od typu gleby , gatunku chwastów i stopnia zachwaszczenia . Przy używaniu środków chemicznych należy zachować jak największą ostrożność . Młode rośliny sadownicze są wraźliwsze na herbicydy niż starsze , gatunki pestkowe wraźliwsze niż ziarnkowe , truskawki są mniej odporne od innych krzewów jagodowych , a liście i najmłodsze części pędów łatwiej ulegają uszkodzeniu niż części zdrewniałe .
Obecnie największe zastosowanie w produkcji sadowniczej mają nastepujące herbicydy : Gesatop 50 , Gesaprim 50 , Chwastox , Pielik , Krszewotox , Gramoxone , Antyperz , Tenoran , Sys 67 Omnidel , Afalon i Venzar .
Gesatop 50 jest pobierany przez rośliny korzeniami , słabo przemieszcza się w glebie i utrzymuje się w niej długo . Najskuteczniej niszczy kiełkujące chwasty , w temperaturze 10-18°C . Opryskuje się nim glebę wczesną wiosną przed wzejściem chwastów . Dawka w młodym sadzie wynosi 3-6 kg , w starszym – 4-8 kg na 1ha.
Gesaprim 50 przenika do roślin przez korzenie i liście . Działa szybciej niż Gesatop , ale krócej i przenika nieco głębiej . Glebę opryskuje się również wczesną wiosną , ale krócej i przenika nieco głębiej . Glebę opryskuje się również wczesną wiosną , ale niekoniecznie przed wzejściem chwastów . Nie należy jednak dopuścić , aby chwasty wykształciły więcej niż 4-6 liści .Dawka w młodym sadzie wynosi 3-4 kg , w starszym -4-6 kg na 1 ha .
Chwastox niszczy chwasty dwuliścienne dostając się do tkanek roślin przez części nadziemne ; bywa stosowany w sadach jabłoniowych w dawce 4-5 kg /ha , a w kombinacji z Pielikiem w dawce 3 kg/ha . Chwastoxem należy opryskiwać młode chwasty w dni słoneczne . Trzeba uważać , aby nie opryskiwać liści roślin sadowniczych .
Pielik niszczy chwasty dwuliścienne ; najlepiej działa podczas słonecznej pogody na rośliny w pełni wegetacji , które pobierają go przez liście . Nie można go stosować w czasie suszy , obfitych deszczów i upałów . Obowiązuje podobna ostrożność jak przy stosowaniu Chwastoxu . Dawka wynosi 1-2 kg/ha.
Krzewotox niszczy takie chwasty jak oset , chrzan , podbiał odrośla i krzewy . Stosuje się go w dawkach 2-5 kg/ha. Opryskiwanie należy wykonywać podczas pogody bezwietrznej i ostrożnie żeby preparat nie dostał się na liście , pędy czy pnie roślin sadowniczych .
Gramoxone niszczy tylko nadziemne części chwastów , toteż chwasty kłączowe lub rozłogowe odrastają po zabiegu . Najczęściej miesza się go z herbicydami o długim działaniu , np. Gesatopem (4l Gramoxonem i 3-4 kg Gesatopu ) . Opryskupjąc samym Gramoxone stosuje się dawkę 4l/ha.
Antyperz zwalcza chwasty jednoliscienne ; przenika przez korzenie i niszczy całą roslinę . Antyperz stosuje się doglebowo przed założeniem sadu lub plantacji krzewów jagodowych , najlepiej po podorywce , na conajmniej 2 miesiące przed sadzeniem roślin ( wynosi 50-80 kg /ha . Produkowana jest także forma stała tego preparatu .
Tenoran jest herbicydem doglebowym pobieranym głównie przez korzenie . Po 4-6 tygodniach rozkłada się w glebie . Najlepiej nadaje się na plantacje truskawek , zwłaszcza nowo zakładane . Dawka wynosi 4-6 kg/ha .
Sys 67 Omnidel wnika do roślin przez liście i korzenie . Niszczy rośliny jednoliścienne ( trawy , perz ) i po 3 miesiącach rozkłada się w glebie . Herbicyd ten nie nadaje się do odchwaszczania sadów składających się z drzew pestkowych . W 4-letnich i starszych sadach jabłoniowych i gruszowych można stosować dawki 4-10 kg/ha , na starszych plantacjach porzeczek i agrestu – 4-5 kg/ ha . W celu uniknięcia jednostronnego zwalczania chwastów zaleca się używać mieszankę : 4-5 kg Sys 67 Omnidel i 4-6 kg Gesatopu lub 4 kg Gesaprimu na 1ha .
Afalon jest preparatem mocznikowym . Wnika do roślin przez korzenie i liście . Działa 4-8 tygodni . Używa się go do odchwaszczania gleby w szkółkach podkładek i okulantów drzew pestkowych wraźliwych na Gesatop 50 i Gesaprim 50 . Można go stosować w szkółkach ałyczy w dawce 1,5-2,5 kg/ha i w szkółkach antypki w dawce 1,5-2 kg /ha. Odpowiednikiem Afalonu jest polski preparat H-170 zawierający podobnie 50% substancji płynnej – linuronu .
Venzar jest preparatem doglebowym . Zwalcza chwasty , których nie niszczą inne preparaty np. ostrożeń polny , perz . Przydatny jest do odchwaszczenia plantacji truskawek . Stosuje się go w dawce 1,5-2 kg/ha. Preparat działa około 3 miesięcy .Obserwacje wykazują , że nie powinno stosować się jednego herbicydu przez dłuższy czas , gdyż można spowodować nadmierne rozmnożenie się chwastów odpornych na niego .Lepiej jest używać przemiennie kilka herbicydów . Herbicydy służą do utrzymywania tzw. ugoru herbicydowego w rzędach drzew oraz w międzyrzędziach na plantacjach roślin jagodowych.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
