Parki Narodowe

Polska położona niemal w samym środku Europy, w strefie klimatu umiarkowanego może poszczycić się bogatą fauną i florą. Występują u Nas gatunki roślin i zwierząt typowe dla Europy Środkowej, ale także i co ciekawe wybrzeży Atlantyku a nawet Alp. Również bogate ukształtowanie Polski sprzyja różnorodności. Polska posiada krajobraz morski, nizinny oraz górski.

Polska w dziejach historii Europy i Świata podlegała wolniej zmianom w zakresie gospodarki oraz przemysłu. Dzięki temu Polska obecnie staje się ewenementem w skali Europy. Zachowały się tutaj liczne gatunki roślin i zwierząt, które w innych krajach już dawno wyginęły. Polska, jako jeden z nielicznych krajów posiada wydzielone ekosystemy, zachowujące swój naturalny charakter, bliski pradawnym czasom, w których życie rozwija się w niezmienionej formie od setek lat.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na duże wsparcie natury przez Polskę. Mądra, zrównoważona polityka środowiskowa przyczynia się do utrzymania zasobów przyrodniczych. Występuje zjawisko zastępowalności i odnawialności. W ramach programów narodowych tworzone są różne formy o różnej randze ochrony. Wymienić tutaj możemy: Parki Narodowe, Rezerwaty przyrody, Parki Krajobrazowe, Obszary chronionego krajobrazu, Obszary Natura 2000, Pomniki Przyrody, Stanowiska Dokumentacyjne, Użytki Ekologiczne, Zespoły Przyrodniczo-Krajobrazowe, Ochrona Gatunkowa. Ponadto, co ważne buduje się świadomość ekologiczną. Wszystko to pozwala na budowanie pozytywnego klimatu wokół przyrody, która staje się integralną częścią społeczeństwa. Staje się ona ważną gałęzią gospodarczą, edukacyjną, promocyjną, rekreacyjną oraz zdrowotną.  

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Parki Narodowe w kilku słowach

Parco Nazionale del Gran Paradiso – park narodowy położony wśród pasm górskich północno-zachodnich Włoch, wraz ze szczytem Gran Paradiso, graniczący z francuskim parkiem narodowym Parc national de la Vanoise. Jego widowiskową scenerię tworzą góry (najwyższy szczyt 4061 m n.p.m.), lodowce oraz lasy pełne srebrzystych jodeł, sosen i modrzewi. W czerwcu na wysoko położonych łąkach zakwitają szarotki, fiołki, skalnice, dzwonki i rozchodniki, tworząc wielobarwny dywan przyciągający różne motyle. Widoczna jest również Arnika górska i różanecznik. Dzikie koziorożce alpejskie, będące zarazem symbolem parku, i kozice występują tu w tak ogromnych ilościach, że ich populacje trzeba sztucznie kontrolować. Wśród mniejszych ssaków zamieszkujących park znajdują się zające, lisy, borsuki, wydry (ssaki), gronostaje, kuny, świstaki i łasice. Żyją tu również liczne gatunki ptaków, w tym orły przednie, dzięcioły, zięby alpejskie, pardwy i białe głuszce.

Do PNGP należy także położony na powierzchni 1 ha ogród botaniczny Giardino alpino Paradisia.

Historia

W początkach XIX wieku, w wyniku polowań – po części dla sportu, a po części w związku z zapotrzebowaniem na niektóre części ciała, które miały jakoby właściwości lecznicze – koziorożce alpejskie zostały wytrzebione, a ocalało jedynie liczące około 60 osobników w rejonie masywu Gran Paradiso. Oprócz zastosowań pseudomedycznych, koziorożce zabijano dla niewielkich kostek w kształcie krzyża, które miały – jako talizmany – chronić posiadaczy od nagłej śmierci. W związku z alarmującymi doniesieniami o kurczeniu się populacji tych zwierząt, Wiktor Emanuel II, który wkrótce miał zostać królem Włoch, ogłosił w roku 1856 obszar Gran Paradiso Królewską Rezerwą Myśliwską. Powołano służbę ochronną. Powstałe wówczas ścieżki stanowią do dzisiaj część 724 kilometrów znakowanych szlaków pieszych i mułowych.

W roku 1920 wnuk Wiktora Emanuela II, król Wiktor Emanuel III podarował państwu 21 km²[5], na którym to obszarze w roku 1922 założony został park, pierwszy włoski park narodowy. Dzięki strażnikom królewskim populacja koziorożców wzrosła do tego czasu do 4000 sztuk. Gdy strażników zabrakło, a zarząd parku nie był w stanie zabezpieczyć stada, zaczęło się kłusownictwo. Dopiero w roku 1945, gdy zostało już tylko 419 koziorożców, zapewniono im właściwą ochronę. Dzisiaj jest ich ponownie około 4000.

Geografia

Park znajduje się w Alpach Graickich w regionach Piemont i Dolina Aosty w północno-zachodnich Włoszech[6]. Obejmuje 703 km² terenów górskich. 10% terenu pokrywają góry, 16.5% zajmują uprawy i pastwiska, 24% to nieużytki, a 40% sklasyfikowano jako jałowe. 9.5% powierzchni zajmuje 57 lodowców.

Najwyższy szczyt sięga 4061 m n.p.m., a średnia wysokość parku wynosi 2000 m n.p.m. Doliny są zalesione, a powyżej granicy lasów rozciągają się hale alpejskie. Nad nimi znajdują się już tylko lodowce i skaliste szczyty gór. Szczyt Gran Paradiso jest jedyną górą o wysokości ponad 4000 metrów leżącą całkowicie na obszarze Włoch. Roztacza się z niego szeroka, dookolna panorama, m.in. doskonale widać stąd Mont Blanc i Matterhorn. Jego zdobywcą był – w roku 1860 – John Cowell. Od zachodu park graniczy z francuskim Parc national de la Vanoise. Oba parki razem stanowią największy obszar chroniony w Europie Zachodniej. Zarządy obydwu współpracują ze sobą m.in. w zakresie kontroli populacji koziorożców, których stada sezonowo migrują przez granicę. Source: Wikipedia.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.