Parki Narodowe

Polska położona niemal w samym środku Europy, w strefie klimatu umiarkowanego może poszczycić się bogatą fauną i florą. Występują u Nas gatunki roślin i zwierząt typowe dla Europy Środkowej, ale także i co ciekawe wybrzeży Atlantyku a nawet Alp. Również bogate ukształtowanie Polski sprzyja różnorodności. Polska posiada krajobraz morski, nizinny oraz górski.

Polska w dziejach historii Europy i Świata podlegała wolniej zmianom w zakresie gospodarki oraz przemysłu. Dzięki temu Polska obecnie staje się ewenementem w skali Europy. Zachowały się tutaj liczne gatunki roślin i zwierząt, które w innych krajach już dawno wyginęły. Polska, jako jeden z nielicznych krajów posiada wydzielone ekosystemy, zachowujące swój naturalny charakter, bliski pradawnym czasom, w których życie rozwija się w niezmienionej formie od setek lat.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na duże wsparcie natury przez Polskę. Mądra, zrównoważona polityka środowiskowa przyczynia się do utrzymania zasobów przyrodniczych. Występuje zjawisko zastępowalności i odnawialności. W ramach programów narodowych tworzone są różne formy o różnej randze ochrony. Wymienić tutaj możemy: Parki Narodowe, Rezerwaty przyrody, Parki Krajobrazowe, Obszary chronionego krajobrazu, Obszary Natura 2000, Pomniki Przyrody, Stanowiska Dokumentacyjne, Użytki Ekologiczne, Zespoły Przyrodniczo-Krajobrazowe, Ochrona Gatunkowa. Ponadto, co ważne buduje się świadomość ekologiczną. Wszystko to pozwala na budowanie pozytywnego klimatu wokół przyrody, która staje się integralną częścią społeczeństwa. Staje się ona ważną gałęzią gospodarczą, edukacyjną, promocyjną, rekreacyjną oraz zdrowotną.  

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Parki Narodowe w kilku słowach

Szwajcarski Park Narodowy (rom. Parc Naziunal Svizzer, niem. Schweizerischer Nationalpark, wł. Parco Nazionale Svizzero, fr. Parc National Suisse) – największy rezerwat przyrody w Szwajcarii i jedyny park narodowy tego kraju. Jest najstarszym tego typu obszarem chronionym istniejącym w Alpach i drugim powołanym na ich obszarze (po nieistniejącym dziś Parku Narodowym Bérarde we Francji powstałym w 1913 r.). Leży w kantonie Gryzonii i graniczy z powołanym w 1935 r. włoskim Parkiem Narodowym Stelvio. Wysoki rygor ochronny powoduje, że Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody klasyfikuje go w ramach najwyższej kategorii I – wyższej niż typowe parki narodowe, mające kategorię II.

Położenie i przyroda parku

Park narodowy jest położony w granicach Engadyny, długiej na 100 km doliny położonej w szwajcarskich Alpach Wschodnich. Niemal wszystkie lasy na terenie parku składają się z gatunków drzew iglastych. Większa część parku znajduje się w obszarze wysokogórskim powyżej górnej granicy lasu na wysokościach od 1400 do 3173 m n.p.m. (Piz Pisoc).

Fauna parku jest bogata i jednocześnie typowa dla obszaru alpejskiego[4]. Spotkać tu można m.in.: jelenia szlachetnego, kozicę, koziorożca alpejskiego, lisa rudego, świstaka, nornika śnieżnego, zająca bielaka, pardwę górską, orła przedniego, orłosępa, orzechówkę zwyczajną, żmiję zygzakowatą, wilka, niedźwiedzia brunatnego, czy rysia.

Cechą charakterystyczną przyrody parku jest jeden z największych w Alpach zespołów naturalnych borów sosnowych. Ponadto lasy omawianego obszaru charakteryzują gatunki takie jak jodła wspaniała, sosna limba, modrzew europejski, kosodrzewina. W piętrze hal alpejskich na wysokościach między 2100 a 2500 m n.p.m. obserwuje się takie rośliny jak lepnicę, naradkę, jaskry, astra alpejskiego i in. Powyżej, ponad połowę obszaru parku narodowego zajmuje piętro turniowe.

Funkcjonowanie

Park narodowy ma trzy podstawowe cele funkcjonowania:

- Całkowita ochrona przyrody;
- Badania naukowe;
- Informacja w zakresie ekologii.

Początki parku narodowego wiążą się z powołanym w 1909 r. stowarzyszeniem „Liga Szwajcarska dla Ochrony Przyrody” (nazywającym się od 1997 r. „Pro Natura”). Jego działacze doprowadzili do powołania tej formy ochrony przyrody po pięciu latach starań, 1 sierpnia 1914 r. W 1968 r. otwarto „dom parku narodowego” w miejscowości Zernez[9], w 2008 r. przebudowanego i otwartego jako „centrum parku narodowego”. W 1979 r. park uzyskał status rezerwatu biosfery UNESCO, poszerzonego w 2010 r. o Dolinę Müstair. W 2000 r. park nieznacznie powiększono o równinę jezior Macun.

Na terenie parku narodowego wyznaczono 80 km szlaków turystycznych. Odwiedzający mogą przebywać w jego granicach tylko w wyznaczonych godzinach i wyłącznie latem. Po parku można poruszać się jedynie pieszo, nie wolno też zabierać ze sobą psów. Co więcej, nie wolno schodzić z wyznaczonych szlaków, niszczyć przyrody, hałasować ani nocować oprócz dwóch wyznaczonych miejsc – także przy drodze dojazdowej do parku i przełęczy Ofen. Source: Wikipedia.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.