Parki Narodowe

Polska położona niemal w samym środku Europy, w strefie klimatu umiarkowanego może poszczycić się bogatą fauną i florą. Występują u Nas gatunki roślin i zwierząt typowe dla Europy Środkowej, ale także i co ciekawe wybrzeży Atlantyku a nawet Alp. Również bogate ukształtowanie Polski sprzyja różnorodności. Polska posiada krajobraz morski, nizinny oraz górski.

Polska w dziejach historii Europy i Świata podlegała wolniej zmianom w zakresie gospodarki oraz przemysłu. Dzięki temu Polska obecnie staje się ewenementem w skali Europy. Zachowały się tutaj liczne gatunki roślin i zwierząt, które w innych krajach już dawno wyginęły. Polska, jako jeden z nielicznych krajów posiada wydzielone ekosystemy, zachowujące swój naturalny charakter, bliski pradawnym czasom, w których życie rozwija się w niezmienionej formie od setek lat.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na duże wsparcie natury przez Polskę. Mądra, zrównoważona polityka środowiskowa przyczynia się do utrzymania zasobów przyrodniczych. Występuje zjawisko zastępowalności i odnawialności. W ramach programów narodowych tworzone są różne formy o różnej randze ochrony. Wymienić tutaj możemy: Parki Narodowe, Rezerwaty przyrody, Parki Krajobrazowe, Obszary chronionego krajobrazu, Obszary Natura 2000, Pomniki Przyrody, Stanowiska Dokumentacyjne, Użytki Ekologiczne, Zespoły Przyrodniczo-Krajobrazowe, Ochrona Gatunkowa. Ponadto, co ważne buduje się świadomość ekologiczną. Wszystko to pozwala na budowanie pozytywnego klimatu wokół przyrody, która staje się integralną częścią społeczeństwa. Staje się ona ważną gałęzią gospodarczą, edukacyjną, promocyjną, rekreacyjną oraz zdrowotną.  

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Parki Narodowe w kilku słowach

Park Narodowy Kafarnaum (hebr. גן לאומי כפר נחום, Gan le’umi Kfar Nahum; ang. Capernaum National Park) – park narodowy obejmujący część stanowiska archeologicznego Kafarnaum na północy Izraela.

Położenie

Park Narodowy Kafarnaum leży w północno-wschodniej części stanowiska archeologicznego w Kafarnaum, na wysokości 200 metrów p.p.m. na północno-zachodnim wybrzeżu Jeziora Tyberiadzkiego, w depresji Doliny Jordanu na północy Izraela[1].

Historia

W 1838 roku amerykański podróżnik Edward Robinson odkrył starożytne ruiny na północnym brzegu Jeziora Tyberiadzkiego. Nie skojarzył on odkrytych artefaktów z biblijnym miastem Kafarnaum. Dopiero w 1866 roku brytyjski kapitan Charles William Wilson przeprowadził niewielkie prace archeologiczne i powiązał odkryte ruiny z miastem Jezusa[2]. W 1894 roku franciszkanin Giuseppe Baldi z Kustodii Ziemi Świętej zdołał odkupić od Beduinów znaczną część ziemi (2/3 całego obszaru). Umożliwiło to franciszkanom wybudowanie w kolejnych latach ogrodzenia, aby chronić ocalałe ruiny przed coraz częstszymi aktami wandalizmu. Aby utworzyć małą oazę dla pielgrzymów zasadzono palmy i drzewa eukaliptusowe sprowadzone specjalnie z Australii. Zbudowano także niewielką przystań na Jeziorze Tyberiadzkim i Klasztor Franciszkanów w Kafarnaum. Sąsiednią parcelę wykupił Prawosławny patriarchat Jerozolimy (1/3 obszaru)[3].

Pierwsze faktyczne wykopaliska archeologiczne zostały rozpoczęte w 1905 roku za sprawą Heinricha Kohla i Carla Watzingera. Były one kontynuowane przez franciszkańskich zakonników: Vendelina von Menden w latach 1905-1915 i w latach 1921-1926 przez Gaudentiusa Orfali'ego. Wykopaliska odkryły pozostałości dwóch budynków użyteczności publicznej, Białą Synagogę (częściowo odnowioną przez o. Orfali'ego) i ruiny ośmiobocznego kościoła z mozaiką podłogową i źródłem chrzcielnym. W 1968 roku, dzięki pomocy finansowej rządu włoskiego, wznowiono prace wykopaliskowe. Były prowadzone w latach 1968-1986 pod kierunkiem franciszkanów Virgilio Corbo i Stanislao Loffredy. Pod posadzką kościoła włoscy archeolodzy znaleźli pozostałości domu, nazwanego Domem św. Piotra. Kolejny etap prac był prowadzony w latach 2000-2003 przez o. Loffredę i zespół archeologów ze Studium Biblicum Franciscanum[2][3]. W latach 1978–1982 wykopaliska były prowadzone także na terenach położonych na wschód od synagogi, które są we władaniu prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy[4]. Pracami kierował Vassilios Tzaferis[5]. W 1931 roku wybudowano prawosławny monaster Dwunastu Apostołów w Kafarnaum. Po I wojnie izraelsko-arabskiej w 1949 roku teren ten znalazł się w strefie zdemilitaryzowanej, która powstała w wyniku zawarcia rozejmu izraelsko-syryjskiego. Po wojnie sześciodniowej w 1967 roku teren znalazł się w całości w państwie Izrael[6]. Kustodia Ziemi Świętej i łaciński patriarchat Jerozolimy wydzierżawiły część terenu Żydom, którzy w dniu 4 czerwca 1967 roku oficjalnie utworzyli Park Narodowy Kafarnaum[7].

Park Narodowy

Park Narodowy Kafarnaum

Park Narodowy Kafarnaum ma powierzchnię 1,65 km²[8], a rozciąga się na 5,2 km wzdłuż brzegu Jeziora Tyberiadzkiego, obejmując m.in. tereny wokół stanowiska archeologicznego Franciszkanów. W północno-wschodniej części utworzono strefę rekreacyjną, w której odtworzono bazaltowy dom mieszkalny z fontanną. Na terenie parku jest centrum informacji turystycznej, biura oraz sklep z pamiątkami. Obok wybudowano niewielką przystań dla statków turystycznych, umożliwiając w ten sposób odbycie rejsu po Jeziorze Tyberiadzkim. W otoczeniu zasadzono liczne rośliny, tworząc ogród botaniczny nawiązujący do tematyki biblijnej. Wzdłuż wybrzeża ciągnie się promenada. Source: Wikipedia.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.