Parki Narodowe

Polska położona niemal w samym środku Europy, w strefie klimatu umiarkowanego może poszczycić się bogatą fauną i florą. Występują u Nas gatunki roślin i zwierząt typowe dla Europy Środkowej, ale także i co ciekawe wybrzeży Atlantyku a nawet Alp. Również bogate ukształtowanie Polski sprzyja różnorodności. Polska posiada krajobraz morski, nizinny oraz górski.

Polska w dziejach historii Europy i Świata podlegała wolniej zmianom w zakresie gospodarki oraz przemysłu. Dzięki temu Polska obecnie staje się ewenementem w skali Europy. Zachowały się tutaj liczne gatunki roślin i zwierząt, które w innych krajach już dawno wyginęły. Polska, jako jeden z nielicznych krajów posiada wydzielone ekosystemy, zachowujące swój naturalny charakter, bliski pradawnym czasom, w których życie rozwija się w niezmienionej formie od setek lat.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na duże wsparcie natury przez Polskę. Mądra, zrównoważona polityka środowiskowa przyczynia się do utrzymania zasobów przyrodniczych. Występuje zjawisko zastępowalności i odnawialności. W ramach programów narodowych tworzone są różne formy o różnej randze ochrony. Wymienić tutaj możemy: Parki Narodowe, Rezerwaty przyrody, Parki Krajobrazowe, Obszary chronionego krajobrazu, Obszary Natura 2000, Pomniki Przyrody, Stanowiska Dokumentacyjne, Użytki Ekologiczne, Zespoły Przyrodniczo-Krajobrazowe, Ochrona Gatunkowa. Ponadto, co ważne buduje się świadomość ekologiczną. Wszystko to pozwala na budowanie pozytywnego klimatu wokół przyrody, która staje się integralną częścią społeczeństwa. Staje się ona ważną gałęzią gospodarczą, edukacyjną, promocyjną, rekreacyjną oraz zdrowotną.  

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Akademia leśnej fotografii

Natura ciągnie do lasu nie tylko wilka. Także fotografa przyrody, tyle że wilk jest z lasem naprawdę głęboko zżyty. A fotograf...? O tym autorzy tej książki mogą mówić już tylko za siebie. Nas również natura ciągnęła do lasu, bo też w leśnym otoczeniu się wychowywaliśmy. Ale z aparatami chodziliśmy do lasu wyłącznie na... szaber. Wyłapać to, co najbardziej dla oka smakowite, nazbierać „optycznych jagód”, upolować coś obiektywem – choćby właśnie wilka. I uciec ze zdobyczą, zdradzić las – ciemny, nie‑ przejrzysty – ze światem widnych krajobrazów, gdzie i pejzaż, i zwierzęta fotografuje się łatwiej. Ale do lasu przyszło nam wrócić. I na niego samego, a nie tylko na ukryte w nim skarby, skierować obiektywy. Bo las zaczyna być dla fotografującego naprawdę porywający dopiero wtedy, gdy posiądzie się pewną dyscyplinę patrzenia. Las uczy jej dalej, zapewnia wręcz fotograficzne studia, a zarazem prowokuje do przestrzegania owej dyscypliny. Bez niej przywozi się z lasu tylko chaotyczne, pstrokate obrazki. Wyszukiwanie ukrytych, geometrycznych i tonalnych porządków w tym pozornym chaosie plam, zatopionych na dodatek we wszędobylskiej zieleni, staje się z czasem prawdziwym wyzwaniem dla naszych estetycznych instynktów. Nie mniej pasjonującym niż polowanie z aparatem na dzikie i rzadkie zwierzęta. Fotografowanie lasu – to jakby polowanie wyższego rzędu, w którym trofeum ma być jego zwarty i czytelny wizerunek. Nie powinno zabraknąć w nim zresztą dzikich mieszkańców lasu, ale zgrabnie wbudowanych w naturalne tło. Książka ma być zachętą do wyrobienia w sobie takiej dyscypliny patrzenia i podpowiedzią – w dużej mierze poprzez zdjęcia – jak można ją osiągnąć. Co robić, by po powrocie z leśnej wyprawy na ekranie nasze‑ go komputera pojawiły się poprawne, budzące niekiedy podziw, obrazy lasu. Tylko tyle i aż tyle. Ma przekonać, że najważniejszym narzędziem do osiągnięcia tego celu jest nasze oko, dla którego obiektyw pozostaje tylko przystawką. I że pogoń za coraz nowocześniejszym sprzętem, podsycana przez rynek i konkurujące na nim firmy, nie musi być dla osiągnięcia naszego celu zbyt ważna. Możemy zacząć od najprostszych aparatów, które już dziś bywają zaskakująco dobrej jakości, a kosztowną wyprawę w rozrastający się las technicznych nowinek, przynajmniej na początku, odpuścić. Otworzyć szerzej oczy i... ruszyć w prawdziwy las! 

Akademia leśnej fotografii

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.