Parki Narodowe

Polska położona niemal w samym środku Europy, w strefie klimatu umiarkowanego może poszczycić się bogatą fauną i florą. Występują u Nas gatunki roślin i zwierząt typowe dla Europy Środkowej, ale także i co ciekawe wybrzeży Atlantyku a nawet Alp. Również bogate ukształtowanie Polski sprzyja różnorodności. Polska posiada krajobraz morski, nizinny oraz górski.

Polska w dziejach historii Europy i Świata podlegała wolniej zmianom w zakresie gospodarki oraz przemysłu. Dzięki temu Polska obecnie staje się ewenementem w skali Europy. Zachowały się tutaj liczne gatunki roślin i zwierząt, które w innych krajach już dawno wyginęły. Polska, jako jeden z nielicznych krajów posiada wydzielone ekosystemy, zachowujące swój naturalny charakter, bliski pradawnym czasom, w których życie rozwija się w niezmienionej formie od setek lat.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na duże wsparcie natury przez Polskę. Mądra, zrównoważona polityka środowiskowa przyczynia się do utrzymania zasobów przyrodniczych. Występuje zjawisko zastępowalności i odnawialności. W ramach programów narodowych tworzone są różne formy o różnej randze ochrony. Wymienić tutaj możemy: Parki Narodowe, Rezerwaty przyrody, Parki Krajobrazowe, Obszary chronionego krajobrazu, Obszary Natura 2000, Pomniki Przyrody, Stanowiska Dokumentacyjne, Użytki Ekologiczne, Zespoły Przyrodniczo-Krajobrazowe, Ochrona Gatunkowa. Ponadto, co ważne buduje się świadomość ekologiczną. Wszystko to pozwala na budowanie pozytywnego klimatu wokół przyrody, która staje się integralną częścią społeczeństwa. Staje się ona ważną gałęzią gospodarczą, edukacyjną, promocyjną, rekreacyjną oraz zdrowotną.  

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Parki Narodowe w kilku słowach

Park Narodowy Krugera (ang. Kruger National Park) – park narodowy w Południowej Afryce, założony w 1898 roku przez ówczesnego prezydenta Transwalu – Paula Krugera, w 1926[1] został nazwany na cześć założyciela. Rozciąga się na 350 kilometrów wzdłuż granicy z Mozambikiem, ma ok. 60 kilometrów szerokości. Zajmuje powierzchnię powyżej 2 milionów hektarów. Znajduje się tam wiele rzek, które płyną wzdłuż całego parku (np. Sabie, Limpopo, Letaba).

W 1840 roku europejscy myśliwi i odkrywcy zaczęli interesować się tym regionem Afryki – „gorączka złota”, ogromne zasoby kości słoniowej, rogów i skór. Prezydent zaniepokojony tak szybkim niszczeniem przyrody przez myśliwych, zaapelował do transwalskiego parlamentu o utworzenie chronionego obszaru w rejonach Lowveld. Najpierw powstał „Rezerwat Sabie”, który jest teraz południową częścią Parku Krugera. Pierwszym zarządcą parku był James Stevenson-Hamilton, który spędził tu 40 lat, odbudowując to, co zniszczyła wojna i przyłączając nowe hektary do parku. Po I wojnie światowej park został objęty ochroną rządu RPA i stan ten trwa do dzisiaj.

Flora i fauna

Zebra w Parku Narodowym Krugera

W parku możemy spotkać m.in. „Wielką Piątkę Afryki” (lew afrykański, lampart plamisty, bawół afrykański, nosorożec czarny, słoń afrykański) oraz geparda grzywiastego, zebrę Chapmana, impale zwyczajne, strusie brązowosterne.

Znajduje się tu 300 gatunków drzew, 52 gatunki ryb, 33 gatunki płazów, 114 gatunków gadów, 507 gatunków ptaków i 147 gatunków ssaków. W obrębie parku żyje m.in. 300 gepardów, 3000 hipopotamów, 900 lampartów, 1500 lwów, 2000 krokut cętkowanych, 200 nosorożców czarnych, 32000 antylop, 7500 słoni, 5000 żyraf, 1300 nosorożców białych, olbrzymie ilości zebr, bawołów i antylop.

Klimat

Park jest położony w rejonie dość deszczowym i gorącym. Temperatura waha się od 23 °C w zimie (lipiec) do 30 °C w lecie (styczeń). Jednak bywają również dużo cieplejsze lata. Temperatury mogą czasem osiągnąć nawet 47 °C.

Charakterystyka

Południowa część parku

Południowy rejon jest częścią pierwotnego Rezerwatu Sabie. Nosorożec biały, likaon pstry i lampart są ściśle związane z tym regionem. Akacje zapewniają schronienie i pożywienie dla większych roślinożerców – żyraf, słoni, za to Krokodyla Rzeka daje ochłodzenie i wodę. Liczne wypoczynkowe obozowiska zapewniają temu rejonowi największą popularność.

Centralna część parku

Centralny region składa się z rozległych, trawiastych równin, które są przerywane przez bujną roślinność ciągnącą się wzdłuż rzek Olifant i Letaba. Charakterystyczne akacje uwydatniają rozległy krajobraz, a drzewa marula zapewniają pożywienie dla wielu roślinożerców – żyraf, słoni i pawianów. Wzdłuż malowniczych rzek można obserwować niesamowite hipopotamy lub krokodyle, które leniwie leżą na mieliznach.

Północna część parku

Północny region jest odwiedzany tylko przez najbardziej wytrwałych podróżników. Obfite populacje ptaków dają wiele sposobności do ich oglądania. Na drzewach królują przeróżne gatunki małp. Ekosystem przy rzekach Shingwedzi i Mphogolo zapewnia schronienie i pożywienie dla hipopotamów, ptaków i lampartów. Source: Wikipedia.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.

Dolina Pięciu Stawów Polskich jest najrozleglejszą spośród polskich wysokogórskich dolin. Jest to miejsce wyjątkowo malownicze. Piękno otaczających dolinę szczytów wzmacniane jest przez urok znajdujących się w dolinie olbrzymich stawów, z których największy - Wielki Staw - ma powierzchnię 34,1 ha i głębokość dochodzącą do 79,3 m.