 Mityczna topografia
Olimp – pasmo górskie położone w północnej Grecji i oddzielające Macedonię od Tesalii. Znajdowała się tam legendarna siedziba bogów, którym przewodził Zeus. Mitologia przedstawia Olimp jako pasmo gór zbudowanych ze skał o kształcie ludzkich głów. Pokryte były śniegiem, rozdzielone otchłaniami pieczar, z których biły wartkie źródła. Panowała tam wieczna wiosna, a dzikie zwierzęta nie miały tam dostępu. Pod najwyższym szczytem znajdował się pałac Zeusa – cały ze złota i drogocennych kamieni. Wokół Hefajstos skonstruował pałace innych bogów. Wrót do Olimpu strzegły hory – dziewczęce boginie pór roku. W pałacu Zeusa odbywały się mniejsze zebrania – wówczas zaproszeni byli wyłącznie Olimpijczycy, jak i większe na które spraszano wszystkich nieśmiertelnych (nimfy, bożki, driady, oready, najady, lejmoniady). Na ucztach bogów spożywano ambrozję, która vdawała pogodę myślom i nieśmiertelność duszy oraz pito nektar, olimpijskie wino.
Hades – królestwo piekieł, świat podziemny, do którego wejście znajdowało się gdzieś na Zachodzie, na krańcach świata. Można też się tam dostać przez inne rozpadliny, przez które wydobywa się zapach siarki. Przed głównym wejściem mijało się miasto Kimeryjczyków zanurzone we mgle i nieprzeniknionych chmurach. Następnie znajdowała się smutna równina porosła z rzadka topolami i olchami.
„W przedsionku piekielnego państwa tłoczą się dziwne i straszne postacie. Tam Smutek przechadza się w gronie swych sióstr, Trosk. Blade Choroby i wynędzniała Starość, i wiecznie dygocąca Trwoga, i obdarta Nędza snują się po wilgotnych kątach. Praca ze Śmiercią rozmawia, Wojna idzie pod rękę z Niezgodą. Nieco dalej, na otwartym dziedzińcu, rośnie wiąz ogromny, w którego gałęziach siedzą Sny i Marzenia. Pod drzewem leży sturęki olbrzym Briareus, straszliwy w swej bezczynności. – J. Parandowski, „Mitologia. Wierzenia Greków i Rzymian”, Warszawa 1984, s. 108
Świat zmarłych od świata żywych oddziale rzeka Acheront (rzeka boleści), która łączy się ze strumieniami Styksu. Ta największa podziemna rzeka opływa podziemie dziewięć razy. Na jej czarne wody przysięgają olimpijscy bogowie. Styks wylewa się w koryto Kokytosu (rzeka lamentu), który przechodzi w rzekę Lete (rzekę zapomnienia).
Przez wody podziemi dusze pogrzebanych zmarłych swoją łodzią przewozi stary Charon syn Nocy, przyjmując symboliczną zapłatę – miedzianego obola. Kto nie ma zapłaty będzie przez wieki błąkał się nad wodami Styksu.
Wejścia do Podziemia strzeże trzygłowy pies o smoczym ogonie – Cerber. Dla wchodzących jest miły, gorzej jeśli ktoś próbuje opuścić mroczną krainę. W Podziemiach błąkają się dusze zmarłych, a każda ma wyznaczone miejsce. Wszystkie czekają na sąd. Sądy nad duszami sprawuje trzech króli: Minos, Radamantys i Ajakos. Swą władzę zyskali za sprawiedliwe rządy na ziemi. Ważą błędy i dobre uczynki dusz.
Panem podziemi jest Hades. Panuje on w pałacu otoczonym trzykrotnie obronnym kregiem oraz ognistym strumieniem – Pyriflegetonem. Wrota do pałacu wykonane są z diamentu. W przestronnej czarnej Sali stoi złoty tron.
Tartar – najgłębiej położona część świata podziemnego, której wejścia strzegą Erynie, trzy potworne siostry. Pokutowały tam dusze za zbrodnie popełnione za życia, zwłaszcza przeciw bogom (m. in. Iksjon, Syzyf, Tantal). Było to także miejsce, gdzie więziono bogów (Uranos zamknął tam cyklopów i sturękich, których uwolnił Kronos, do Tartaru zostali zepchnięci tytani i giganci).
Pola Elizejskie – część Hadesu, gdzie przebywają wybrane dusze, panuje tam wieczna wiosna, a przebywający zażywają wiecznego szczęścia. Znajduje się na Wyspie Błogosławionych – miejscu przebywania dusz sprawiedliwych. Dusze ogarnia tam cudowne i czyste powietrze, czuć zapach róż, narcyzów, hiacyntów, fiołków, mirtu , wawrzynu i kwiatu winnego. Płyną tam krystaliczne strumienie i wciąż słychać czarowną pieśń. Mieszkańcy ubrani są w szaty z purpurowej pajęczyny i nigdy się nie starzeją. Życie upływa tu na biesiadach, przechadzkach i zabawach. Położone pośrodku Pola Elizejskie to otoczona gęstym lasem łąka.
Pieśń Porfiriusza o Podziemiach:
Oto się już pozbyłeś ciała i nieśmiertelną
Duszę wyrwałeś z grobu, by wejść do świata dajmonów:
Wdzięk tu panuje i piękno, miłość i luba tęsknota
Pełna czystego wesela, bo ambrozyjskie ją zdroje
Sycą wciąż z boskiej krynicy i eter słodki owiewa.
Idziesz, gdzie siedzą dwaj bracia, Dzeusa złote potomstwo
Minos i Radamantys, a z nimi i Ajakos prawy.
Tutaj moc święta Platona i Pitagoras cudowny,
Tutaj radość wieczysta, tu już wśród świętych dajmonów
Zżujesz z swej duszy więzy bolesnych żywotów...
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
