Odwiedziwszy jakąkolwiek większą księgarnię w dużym mieście, bez trudu można zauważyć, że znaczna część książek, tudzież albumów, których głównym tematem jest sztuka zawiera biografie artystów z kręgu impresjonistów takich ja Monet, Renoir czy Edgar Degas, oraz artystów bliskich temu kierunkowi jak Vincent Van Gogh czy Paul Cezanne.

Także na pytanie zadawane studentom na Akademiach Sztuk Pięknych, który kierunek w historii malarstwa im się najbardziej podoba. Większość bez wahania wskazuje na impresjonizm.

I rzeczywiście obecnie w wielkich galeriach oraz muzeach na całym świecie to obrazy tych artystów przyciągają największą uwagę miłośników sztuki. A na aukcjach ich dzieła są chętnie nabywane do prywatnych zbiorów i kolekcji mimo ogromnych sum, jakie trzeba wyłożyć na ich zakup. Łatwo znaleźć odpowiedź, dlaczego się tak dzieje. Raz, że jest popyt na tego rodzaju sztukę. A dwa że dzieła te wyróżniają się niezwykłą urodą. Cieszą oko i oglądanie ich sprawia autentyczną przyjemność i radość.

Pośród wielu znakomitych impresjonistów to Claude Monet jest najbardziej znany i rozpoznawalny. Prawdziwy impresjonista. Czołowy przedstawiciel tego krótkiego, ale niezmiernie ważnego ruchu i kierunku w sztuce. Monet był artystą niezrównanym w utrwalaniu chwili w swych dziełach. Stosował czyste kolory. Zamieniał gęste ślady pędzla w rzekę barw. W pejzażach skupiał się przede wszystkim na efektach światła padającego na rozmaite obiekty. Umiał doskonale dokonywać syntezy koloru i formy. Jego prace charakteryzują swobodne, pełne energii i życia pociągnięcia pędzla. W swojej długiej drodze twórczej podejmował przeróżne tematy. Warto zwrócić uwagę na serie płócien, które namalował w latach 1892-1894. Tematem cyklu, składającego się z 20 obrazów, jest gotycka Katedra Notre-Dame w Rouen. Monet, malarz ambitny i wytrwały w dążeniu do celów, jakie sobie w życiu wyznaczał już wcześniej malował całe serie płócien ukazujących jeden wybrany temat. W ten sposób powstały Stogi siana malowane w latach 1890-1891, Topole, czy dworzec Saint-Lazare.

W lutym 1892 roku Monet wynajmuje, nieduży pokoik dokładnie naprzeciw zachodniej fasady Katedry. Przez następne dwa lata, systematycznie maluje ten motyw przy różnym świetle i o różnych porach dnia, utrwalając i przelewając na swe płótna wrażenia i zjawiska świetlne, jakie jego wspaniałe oko zdołało wychwycić. Długa praca nad cyklem i stałe nakładanie nowych Świerzych warstw farb dały w ostatecznym rezultacie prace o tak bogatej strukturze, że ktoś porównywał je do zaprawy. I faktycznie obrazy te mienią się ogromnym bogactwem kolorów i sprawiają wrażenie wibracji. Czujemy patrząc na nie ulotność chwili w czasie. Tchną siłą malarskiej inwencji i odwagi artystycznej kreacji artysty.

Monet pozostał wierny ideom impresjonizmu przez całe długie swoje życie. Wywarł wpływ nie tylko na artystów sobie współczesnych, ale i na ich następców.