Wojciech Horacy Kossak herbu Kos (ur. 31 grudnia 1856 w Paryżu, zm. 29 lipca 1942 w Krakowie) – polski malarz, przedstawiciel nurtu malarstwa o tematyce historycznej i batalistycznej. Autor wielu obrazów przedstawiających wydarzenia z okresu wojen napoleońskich i powstania listopadowego, scenki rodzajowe, portrety i konie. Wraz z Janem Styką współautor Bitwy pod Racławicami.
Rodzina
Syn Juliusza Kossaka, ojciec Jerzego Kossaka, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Magdaleny Samozwaniec. Urodził się w noc sylwestrową 1856/57 tuż przed północą (jego brat bliźniak Tadeusz Kossak ma wystawiony akt urodzenia już na dzień 1 stycznia 1857) w Paryżu, dokąd wyjechali jego rodzice wkrótce po ślubie[1]. Drugie imię otrzymał po swoim ojcu chrzestnym francuskim malarzu Horacym Vernecie.
Życiorys
Dworek Kossakówka – dom rodzinny Kossaków na krakowskim Nowym Świecie
Naukę zaczął pobierać już po powrocie rodziny do Polski w gimnazjum na placu Trzech Krzyży w Warszawie. Ukończył cztery klasy gimnazjum niższego i dwie wyższego (lata 1863–1869). Po przeprowadzce do Krakowa uczęszczał do Gimnazjum św. Anny i równocześnie u ojca – genialnego samouka – uczył się malarstwa[2].
W latach 1871–1873 studiował w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa (późniejsza Szkoła Sztuk Pięknych) pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, a potem, od X 1873 do roku 1875 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, u profesorów Aleksandra Strähubera i Aleksandra Wagnera (Antikenklasse)[3]. Od jesieni 1876 odbywał – jako jednoroczny ochotnik – służbę wojskową, zakończoną egzaminem oficerskim, w c. i k. 1 Pułku Ułanów w Krakowie. W roku 1877[4]młody malarz wyjechał na dalsze studia, tym razem do Paryża, do szkoły Bonnata i Cabanela. W Paryżu nie wiodło mu się dobrze. Pisał do rodziców, że chciałby pojechać do Wiednia, gdzie jako peintre militaire i portrecista daleko prędzej sobie sytuację zrobić[5]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1878 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Posiadał przydział w rezerwie do 11 Galicyjskiego Pułku Dragonów.
W 1883 Kossak powrócił do Krakowa, a rok później (16 lipca 1884) ożenił się z ziemianką z Łomżyńskiego – Marią Kisielnicką z Kisielnicy herbu Topór[6]. Przebudował Kossakówkę i urządził własną pracownię, w której malował w przerwach między licznymi podróżami po całym świecie przez około pięćdziesiąt lat. Tam też przyszły na świat jego dzieci: Jerzy Kossak, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i Magdalena Samozwaniec.
W latach 80. XIX wieku zaczął odnosić prawdziwe sukcesy artystyczne. W 1883 wystawiony w Wiedniu obraz „Artyleria w ogniu” dostał się na listę zakupów muzeum cesarskiego w Peszcie. „Ordynansa” zakupiło praskie muzeum Rudolphineum, a w rok później cesarz Franciszek Józef zakupił „Atak austriackiej Landwehry” do jednego ze swych zamków[7].
W latach 1895–1902 mieszkał i malował w Berlinie również dla dworu pruskiego; był protegowanym cesarza Wilhelma II. Okres twórczy do I wojny światowej dzielił między Krakowem a Wiedniem.
Odbył podróże do Francji (lata: 1920, 1923, 1924) i Stanów Zjednoczonych (lata: 1920, 1927, 1930, 1932, 1934). Wracał do Kossakówki albo do pracowni na 6. piętrze hotelu Bristol w Warszawie.
Kossak był założycielem grupy malarskiej Zero (1908), wiceprezesem, a potem prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1913 w Warszawie wydał Ilustrowane Pamiętniki. Interesował się również teatrem, czemu dał wyraz w próbach napisania utworu scenicznego o powstaniu listopadowym.
Działał też w dziedzinie nie związanej z malarstwem: w latach 1912–1914 w Sekcji Samochodowej, a później w Krakowskim Klubie Automobilowym przy Krajowym Związku Turystycznym.