Władysław Czachórski (ur. 22 września 1850 w Lublinie, zm. 13 stycznia 1911 w Monachium)[1] – polski malarz akademicki.
Uczył się w latach 1866–1867 Warszawie w Klasie Rysunkowej u Rafała Hadziewicza, następnie w Dreźnie (1868) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (1869-1873: Naturklasse – immatrykulacja 12 X 1869 r.)[2]. Podróżował po Włoszech i Francji w latach 1874–1877. W roku 1879 na stałe osiadł w Monachium, gdzie zdobył uznanie i został honorowym profesorem miejscowej Akademii Sztuk Pięknych[3].
Czachórski malował sceny rodzajowe, portrety, martwe natury i obrazy o tematyce szekspirowskiej. Pozostawał pod wpływem malarstwa holenderskiego (G. Terborch). Szczególne uznanie u współczesnych przyniosły mu wizerunki kobiet na tle bogatych wnętrz, przedstawiane z fotograficzną dokładnością[4]. Osiągnął znaczny sukces artystyczny i finansowy, jego obrazy były zamawiane nawet z dwuletnim wyprzedzeniem. Współcześni nazywali go ozdobą polskiego malarstwa[5].
Był odznaczony bawarskim Orderem św. Michała[6].
Kontrowersje
Część krytyków po śmierci artysty zarzucała mu komercyjne podejście do sztuki, kosmopolityzm i zmarnowanie talentu (m.in. Eligiusz Niewiadomski w 1923 r.). Obecnie obrazy Czachórskiego cieszą się dużym powodzeniem na rynku antykwarycznym i osiągają wysokie ceny[5][7].
Wybrane prace
Wstąpienie do klasztoru
Hamlet z aktorami (1874)
W pracowni malarskiej(1886)