Wychowywał się na Kielecczyźnie i na pejzażu tych okolic kształcił swą wyobraźnię. Początków nauki rysunku i malarstwa udzielał mu w Kielcach Franciszek Kostrzewski. Między 1853-57 uczył się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ch. Breslauera, w 1858 uczęszczał do pracowni Wojciecha Gersona. W 1860 udał się do Paryża, skąd parokrotnie przyjeżdżał do Polski. We wczesnym okresie malował pejzaże z widokami architektury i zabytkowych miast, później dominował krajobraz wiejski.  Jako pierwszy wyzwolił pejzaż z zastarzałych konwencji, oparł jego realizację na bezpośrednim studium natury i wprowadził ważne czynniki - światło i powietrze.
Główne dzieła: Odpoczynek oracza (1861), Pogrzeb chłopski (1862), Widok Kępy Pułaskiej (1872), Bydło schodzące do wodopoju (1876).