Józef Tadeusz Makowski  w latach 1903-08 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (m.in. u Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera); w roku 1908 wyjechał do Paryża, gdzie zetknął się z ówczesną awangardą artystyczną i uległ wpływowi kubizmu.
Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do swego przyjaciela Władysława Ślewińskiego do Bretanii (do której wracał kilkakrotnie), tam namalował szereg realistycznych obrazów, głównie o tematyce pejzażowej i rodzajowej (Rybak z fajką 1917). Kilkakrotnie spędzał też wakacje w Owerni (Kapela dziecięca 1922).
W 1923 związał się z międzynarodową grupą malarzy (m.in. M. Gromaire, P. Dubreil, J. Pascin) z którą wystawiał w galerii Berthe Weill. Makowski zapoczątkował wówczas swój własny styl, będący podsumowaniem dotychczasowych doświadczeń artystycznych - kubizmu, malarstwa holenderskiego, naiwnego realizmu w duchu H. Rousseau i polskiej sztuki ludowej. Bohaterami obrazów Makowskiego są przeważnie dzieci, wyobrażone jako małe figurki w spiczastych czapeczkach, pokazane w nastrojowych scenach domowych (głównie wiejskich), teatralnych, muzycznych czy maskaradowych. Malował też kompozycje zawodów (Szewc - Le Sabotier) i groteski charakterologiczne (Skąpiec).
Pozostawił ponad 600 obrazów olejnych, kilka tysięcy rysunków, akwarel i rycin. Był jednym z najwybitniejszych malarzy polskich XX wieku.