Malarz włoski urodzony w Wenecji. Uczył się u swojego wuja Antonio Canala zwanego również Canaletto. Działał początkowo w Wenecji i innych miastach włoskich. W latach 1747-1758 przebywał w Dreźnie, od 1748 był malarzem nadwornym Augusta III; ok. 1759-1761 na dworze cesarskim w Wiedniu a w 1761 na dworze elektorskim w Monachium. Od 1764 był wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. W latach 1767-1780 pracował dla Stanisława Augusta Poniatowskiego w Warszawie.
Bernardo Bellotto był obok A. Canala i F. Guardiego najwybitniejszym przedstawicielem weneckiego malarstwa wedutowego; malował głównie panoramy miast, widoki ulic, placów i budowli, ożywione rodzajowym sztafażem (cykle widoków Drezna, Wiednia, Warszawy), oraz fantastyczne widoki architektoniczne; był mistrzem perspektywy, artystą uczulonym na kolor i światło: dzieła jego cechuje precyzyjny rysunek i bezbłędna perspektywa linearna, osiągana m.in. dzięki stosowania ciemni optycznej (camera obscura). Koloryt utrzymywany w jasnej, niekiedy chłodnej tonacji. Twórczość Bernarda Bellotta w Warszawie uległa ewolucji: obok wedut (dla "Sali Prospektowej" Zamku Królewskiego) tworzył freski (w Zamku Ujazdowskim), obrazy historyczne (Elekcja Stanisława Augusta, dwie wersje - 1776 i 1778, Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w 1633 1779), dekoracje teatralne, a zwłaszcza sceny rodzajowe (Ulica Miodowa 1777), w których pojawiają się portrety (Widok ogólny Warszawy od strony Pragi 1770), zwiększa się zainteresowanie pejzażem (Widok łąk wilanowskich), w którego tle pojawiają się efekty barw i światła zapowiadające realizm XIX wieku.
Po zniszczeniach wojennych obrazy Bernarda Bellotto stanowiły cenny dokument ikonograficzny do rekonstrukcji zabytkowych dzielnic Warszawy.