Henryk Weyssenhoff pochodził ze starej szlacheckiej rodziny osiadłej w XVII wieku w Inflantach. Jego ojciec, Władysław, za udział w powstaniu styczniowym został skazany na 20 lat zesłania do Kungury w guberni permskiej, dokąd dołączyła jego żona z synami. W drodze na zesłanie inny skazaniec, Lucjan Kraszewski (brat pisarza), udzielał Henrykowi pierwszych lekcji rysunku. Po amnestii w 1974 roku rodzina Weyssenhoffów osiedliła się w Warszawie, gdzie Henryk uczył się w Klasie Rysunkowej Gersona. W 1878 roku za radą Henryka Siemiradzkiego podjął studia w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studia ukończył w 1886 roku. W 1889 roku wyjechał do Monachium, gdzie zaprzyjaźnił się z Alfredem Wieruszem-Kowalskim. Lata 1903-1909 spędził w Paryżu, następnie przebywał w Russakowiczach na Mińszczyźnie i w Warszawie. W czasie działań wojennych był zmuszony przenieść się do Warszawy.
Henryk Weyssenhoff był przede wszystkim pejzażystą. Malował krajobrazy z Litwy, Białorusi i Żmudzi. Tworzył realistyczne nastrojowe pejzaże malowane w różnych porach roku, różnych porach dnia, często nokturny. Był także ilustratorem.