 II pokój w Toruniu
Już w czasie wojny trzynastoletniej, od 1464 roku trwały rokowania pokojowe z Krzyżakami. Zakończyły się one podpisaniem II pokoju toruńskiego. Podpisanie pokoju wyeliminowało Krzyżaków z grupy liczących się potęg w Europie, jednak ustalenia traktatu nie odzwierciedlały znacznej przewagi Polski nad Zakonem. Najważniejsze ustalenie traktatu mówiło o tym, że państwo zakonne stało się lennem Polski, Korona odzyskała też po 158 latach Pomorze Gdańskie wraz z Gdańskiem. Polska uzyskała też Warmię i Powiśle z Żuławami, a w ich obrębie miasta pruskie, m.in. Malbork i Elbląg.
II pokój toruński nakładał też zobowiązania na wielkiego mistrza krzyżackiego. Każdy nowo wybrany mistrz musiał w ciągu 6 miesięcy złożyć hołd lenny polskiemu królowi. Wielki mistrz stawał się senatorem królewskim, zobowiązanym do uczestnictwa w radzie królewskiej na wezwanie władcy polskiego z prawem udziału w elekcji nowego władcy włącznie. Miał też obowiązek udzielenia pomocy zbrojnej Polsce i był ograniczony w sprawach polityki zagranicznej na rzecz króla polskiego.
Traktat zabraniał też Krzyżakom zabiegania o zwolnienie z przysięgi wierności, składanej królowi polskiemu i korzystania z ewentualnie udzielonego zwolnienia. Zapewniał amnestię dla poddanych króla polskiego i Zakonu i swobodę kontaktów handlowych na terenach całych Prus. Biskustwo chełmińskie zostało poddane zwierzchnictwu arcybiskupa gnieźnieńskiego, sekretarza królewskiego Wincentego Kiełbasy. Traktat miał być potwierdzony przez papiestwo, które formalnie utrzymywało zwierzchnictwo nad Prusami.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
