Izostazja

Izostazja to stan równowagi mas między skorupą ziemską a górnym płaszczem Ziemi. Na istnienie tej równowagi wskazuje rozkład anomalii grawimetrycznych: nad oceanami, mimo małej gęstości wód oceanicznych, stwierdza się tylko anomalie dodatnie, a na kontynentach, zwłaszcza  na obszarach górskich i wyżynnych   anomalie ujemne (mimo dodatkowego przyciągania mas skalnych leżących powyżej poziomu morza). Według J.H. Pratta (1854) izostazja jest uwarunkowana różną gęstością poszczególnych bloków skorupy ziemskiej: pod kontynentami występuje materiał o mniejszej gęstości, niż pod dnem oceanicznym; na pewnej głębokości (zwanej głębokością kompensacji) ciśnienie jest jednakowe zarówno pod kontynentem, jak i pod dnem oceanicznym. Według G. Airy'ego (1855) poszczególne bloki skorupy ziemskiej zanurzone w materiale płaszcza Ziemi mają tę samą gęstość, lecz różną grubość, przy czym im blok jest grubszy, tym głębiej jest zanurzony. Odciążenie lub obciążenie części skorupy ziemskiej prowadzi do zaburzenia izostazji, a wskutek dążenia skorupy ziemskiej do osiągnięcia stanu równowagi powoduje pionowe ruchy skorupy ziemskiej (tzw. ruchy izostatyczne), np. Skandynawia i rejon Zatoki Hudsona stopniowo podnoszą się od czasu stopnienia pokrywającego je niegdyś lądolodu.
Przyczyny ruchów izostatycznych: