 Sady i owoce - Orzech włoski
Orzech wioski należy do drzew rzadko sadzonych w ogródkach działkowych, gdyż zajmuje zbyt wiele miejsca. Dorasta do 20-25 m wysokości. Stare orzechy nie powinny rosnąć bliżej jeden drugiego niż 10, a nawet 15 metrów. Pień stosunkowo nie duży na pewnej wysokości dzieli się na konary. Mimo to są one sadzone przez niektórych działkowców, bo są to drzewa wyjątkowo piękne, a ich owoce ze względu na wysoką zawartość białka, tłuszczu i cukrów oraz ze względu na słodkawo-cierpki smak są bardzo cenne. Owoce nadają się do bezpośredniego spożycia lub jako dodatek do produktów cukierniczych.
Wymagania klimatyczne i glebowe
Orzech włoski jest gatunkiem południowym, toteż udaje się najlepiej w województwach południowych i zachodnich. W surowe zimy może wymarznąć samo drzewo, ale również niebezpieczne są dla niego przymrozki, które często niszczą na wiosnę jego kwiaty.
Orzech włoski ma bardzo głęboki system korzeniowy, jego korzenie sięgają do 3 metrów w głąb ziemi, toteż należy go sadzić na głębokich glebach, unikając gleb o wysokim poziomie wody gruntowej. Korzenie boczne mogą sięgać do 15 metrów od pnia drzewa. Najlepiej rośnie on na przynajmniej średnio żyznych i ciepłych glebach, przepuszczalnych, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Można je rozmnażać z siewu lecz nie zawsze powtarzają cechy roślin matecznych.
Nawożenie i uprawa
Nawozimy orzechy włoskie podobnie jak drzewa pestkowe, np. czereśnie. Nie podlega on zbyt wielu szkodnikom i chorobom, toteż nie stosuje się specjalnych sposobów jego ochrony. Należy sadzić w miejscu słonecznym. Drzewo na własnym korzeniu jest długowieczne i rośnie nawet do 400 lat. Nie wymaga cięcia. Wycinamy tylko te gałęzie, które zostały przypadkowo uszkodzone lub nadłamane.
Kwitnienie i owocowanie
Orzech włoski posiada osobne kwiatostany męskie — długie, pylące bazie, oraz osobne kwiatostany żeńskie, w których znajduje się kilka lub kilkanaście kwiatów. Najlepsze wyniki daje zapylenie krzyżowe, toteż nie powinno się wysadzać pojedynczych egzemplarzy orzecha, ale przynajmniej po dwa, aby się mogły wzajemnie zapylić. Zapylenia dokonuje wiatr, a nie owady.
Zbiory
Orzechy dojrzewają jesienią w drugiej połowie września i opadają z drzewa. Wyjmujemy je wtedy z zielonych łupin i przechowujemy w miejscu dostatecznie suchym.
Odmiany
Podane odmiany wcześnie wchodzi w owocowanie, plenne o dużej wytrzymałości na mróz i antraknozę.
Jacek. To jedna z najplenniejszych odmian, owocuje regularnie i obficie. Wytrzymała na mróz, nie wymaga gleb żyznych, rośnie w każdej glebie korona rozłożysta, ogromne smaczne owoce.
Albi. O słabej sile wzrostu i koronie rozłożystej. Owoce są średniej wielkości o wydłużonym kształcie i cienkiej skorupie. Jądro małe. Średnio wytrzymałe na mróz.
Dodo. Drzewo o średniej sile wzrostu, w młodości tworzy koronę wyniosłą, później rozłożystą, regularną, z wieloma krótkopędami. Owoce są średniej wielkości lub duże, kształtu jajowatego, wydłużone. Mają skorupę raczej cienką, szarobrunatną. Jądro duże. Drzewa mają dużą zdolność regeneracji uszkodzeń mrozowych.
Resovia. Drzewo o średniej sile wzrostu i zwisających w starszym wieku pędach. Owoce są średniej wielkości lub duże, kształtu jajowatego, mają cienką skorupę. Jądro średniej wielkości, jasnobrązowe, dobrze wypełnia skorupę.
Silesia. Rośnie silnie lub bardzo silnie, korona w młodości jest wyniosła, luźna, mocna, w starszym wieku — rozłożysta. Jednoroczne przyrosty są długie i grube. Owoce średniej wielkości, kształtu kulistojajowatego, nieregularne, mają skorupę cienką, o bardzo delikatnych przegrodach. Jądro duże, dość szczelnie wypełnia skorupę.
Targo. Drzewo o słabej lub średniej sile wzrostu. Korona młodych drzew jest dość zwarta, wyniosła, starszych — rozłożysta. Pędy dość grube, krótkie. Owoce średniej wielkości lub duże, jajowato wydłużone, mają skorupę średnio cienką. Jądro duże, jasnobrązowe, dobrze wypełnia skorupę.
Tryumf. Duża siła wzrostu, korona wyniosła, a z wiekiem rozłożysta. Owoce małe lub średnie o cienkiej skorupie.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
