 Popularne słownictwo stosowane w budownictwie drewnianym
Tarcia sucha – tarcica o wilgotności poniżej 19%. Tarcia mokra – tarcica o wilgotności powyżej 19%. Tarcica suszona komorowo – tarcica suszona w suszarniach, w warunkach kontrolowanej wilgotności i temperatury, w wilgotności nie większej niż 19%. Tarcica sezonowana – tarcica powietrznosucha, o wilgotności zbliżonej do wilgotności powietrza. Tarcica impregnowana ciśnieniowo – tarcica zabezpieczona środkiem chemicznym wprowadzonym w głąb drewna pod ciśnieniem w celu uodpornienia drewna przed działaniem wilgoci i owadów. Suszenie komorowe – proces suszenie tarcicy w komorach. W procesie tym tarcica osiąga wilgotność nie większą niż 19%. Proces suszenia zabija w drewnie wszelkie zarodniki grzybów i owadów, pozbawia drewno wewnętrznych naprężeń, co wpływa na ograniczenie pęknięć i stabilność wymiarów. Sezonowanie – proces suszenia tarcicy na wolnym powietrzu pod przekryciem. Wilgotność drewna – wilgotność bezwzględna – stosunek masy wody zawartej w drewnie do masy tego drewna w stanie wysuszonym. Ściana szkieletowa o konstrukcji szkieletowej, złożona z podwaliny, słupków i oczepu i nadproży. Podwalina najniższa, pozioma belka w konstrukcji ściany, która spoczywa na płycie fundamentowej lub koronie ścian fundamentowych. Przejmuje bezpośrednio obciążenia ze słupków ścian. Słupek – pionowy, podstawowy element konstrukcji ściany łączący podwalinę z oczepem. Oczep – górna, pozioma belka w drewnianych ścianach o konstrukcji wieńcowej lub szkieletowej czy z bali zamykająca ścianę. Przejmuje bezpośrednio obciążenia z belek stropowych lub krokwi. Nadproże – górny, poziomy element konstrukcji obramienia okiennego lub drzwiowego, przenoszący obciążenia ze ścian nad nim na słupy obramujące otwór. Belka stropowa – jedna z szeregu równoległych belek konstrukcji stropu, przenosząca obciążenia ze stropu na ściany budynku. Ruszt – konstrukcja z listew drewnianych lub stalowych zapewniająca odizolowanie pokrycia ścian lub sufitów od konstrukcji budynku. Poszycie –płyta drewnopochodna tworząca „skorupę” budynku. Poszycie ścian – płyty drewnopochodne przybite do elementów konstrukcji ściany. Stanowi podkład pod warstwy elewacji. Poszycie stropu – płyty drewnopochodne przybite do elementów konstrukcji stropu – belek stropowych. Stanowi płaszczyznę pod posadzkę. Poszycie dachu – płyty drewnopochodne przybite do elementów konstrukcji dachu – krokwi. Stanowi podkład pod pokrycie dachu. Pustka podpodłogowa – przestrzeń, zwykle płytka, pomiędzy gruntem a konstrukcją podłogi parteru, ograniczona z czterech stron ścianami fundamentowymi. Rozstaw osiowy – pozioma odległość pomiędzy osiami dwóch sąsiadujących elementów konstrukcji, o jednakowym przeznaczeniu funkcjonalnym. Wiatroizolacja – folia, zwykle polipropylenowa paroprzepuszczalna lub papier bitumizowanym, chroniąca budynek przed przewietrzaniem i wilgocią z zewnątrz. Paroizolacja – (zwana także opóźniaczem przenikania pary) materiał o niskiej paroprzepuszczalności (w granicach 2-6 g/m2/24g). Jako paroizolację stosuje się folie polietylenowe grub. 0,15 mm. Zadaniem paroizolacji jest ograniczenie przenikania pary wodnej z wnętrza budynku do wnętrza zewnętrznych przegród budynku. Poprawnie założona folia paroizolacyjna zapobiega zawilgoceniu konstrukcji budynku i izolacji cieplnej. Zwiększa zatem trwałość budynku, a także ogranicza straty ciepła. Współczynnik Uk – podstawowym parametrem oceniającym izolacyjność termiczną przegród budynku: ścian, dachów, podłóg i posadzek, obliczaną według PN-EN ISO 6946. Obliczony współczynnik przenikania ciepła Uk powinien być zawsze niższy od wartości maksymalnej Ukmax dla przegrody, określonej w Dzienniku Ustaw nr 75/2002, poz. 690. Dla ścian jednowarstwowych dopuszczalne jest U=0,50 W/m2K, dla ścian warstwowych U=0,30W/m2K Jest to ilość ciepła, jaka przechodzi w ciągu jednej sekundy przez 1 m2 przegrody budowlanej przy różnicy temperatury po obu stronach tej przegrody wynoszącej 1 K (1 kelwin), mierzona w W/(m2K). Im mniejszy współczynnik U, tym lepsza izolacyjność przegrody. Dyfuzja pary – przenikanie pary wodnej przez przegrody budynku, wywołane różnicą jej ciśnienia, niezależne od ruchu powietrza. Szybkość procesu dyfuzji zależna jest od różnicy ciśnienia, odległości jaka musi pokonać para, paroprzepuszczalności materiału. Infiltracja – niekontrolowany napływ lub wypływ powietrza do lub z budynku. Kondensacja pary – skraplanie się pary wodnej na powierzchniach o niskiej temperaturze. W budynkach występuje na wewnętrznej stronie chłodnych przegród zewnętrznych, (najczęściej na szybach okiennych), gdy we wnętrzach jest ciepło i wilgotno. Mostek termiczny – fragment konstrukcji o wyraźnie niższym, od pozostałych elementów konstrukcji, współczynniku oporu cieplnego. W budownictwie szkieletowym mostek termiczny występuje w miejscu elementów konstrukcji.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
