 Zwiedzaj razem z Grupa Media Informacyjne
Góry Kantabryjskie (hiszp. Cordillera Cantábrica, ast. Cordelera Cantábrica, gal. Cordilleira Cantábrica, bask. Kantauriar mendilerroa) – łańcuch górski w północnej części Hiszpanii na Półwyspie Iberyjskim, położone na północnym skraju Mesety Iberyjskiej, usytuowane równolegle do wybrzeża Zatoki Biskajskiej, ku której stromo opadają. Na zachodzie graniczą z Masywem Galicyjskim, na południowym wschodzie z Górami Iberyjskimi.
Oddzielają Kastylię od Asturii i Kantabrii.
Góry silnie rozczłonkowane. Składają się z kilku grzbietów.
Góry Kantabryjskie powstały w orogenezie hercyńskiej. Długość ok. 450 km, najwyższe wzniesienie Torre de Cerredo w masywie Picos de Europa ma wysokość 2648 m n.p.m. Grzbiety gór zbudowane są z wapieni, marmurów i kwarcytów, obniżenia z mniej odpornych łupków i piaskowców. Jest to obszar najbogatszy w skały wapienne na Półwyspie Iberyjskim. Miąższość wapieni dochodzi do 2,5 km. Licznie występują formy krasowe − wąwozy, jaskinie i in. Występują ślady czwartorzędowych zlodowaceń plejstoceńskich. Występują tu złoża węgla kamiennego, rud żelaza i cynku.
Wilgotne stoki północne porastają lasy liściaste (lasy dębowe do 1000 m, a bukowe do 1700 m), południowe suche stoki są pokryte zaroślami typu makia.
Góry Kantabryjskie są słabo zaludnione, jedyne przejście drogowe i kolejowe prowadzi przez przełęcz Pajares na wysokości 1364 m n.p.m.
W Górach Kantabryjskich, w rejonie Picos de Europa miała miejsce bitwa pod Covadongą – pierwsze zwycięskie starcie wojsk chrześcijańskich z Maurami – uznawany tradycyjnie za początek Rekonkwisty.
Do Gór Kantabryjskich włącza się niekiedy leżące dalej na wschodzie Góry Baskijskie (wtedy to łączna długość wynosi około 600 km), które są odrębnym regionem powstałym w orogenezie alpejskiej, znacznie niższym (Aitzkorri 1544 m n.p.m.) i powiązanym geologicznie z Pirenejami.
Góry Baskijskie (hiszp. Montes Vascos, bask. Euskal Mendiak) – pasmo górskie w północnej Hiszpanii, będące częścią łańcucha górskiego Gór Kantabryjskich.
Wysokość gór to 1400–1500 m n.p.m.; zbudowane są głównie ze skał osadowych – margli, piaskowców, łupków ilastych, wapieni. Powstały w orogenezie alpejskiej. Wydobywa się rudę żelaza.
Góry Baskijskie składają się z dwóch mniejszych pasm – nadbrzeżnego na północy i wewnętrznego na południu.
- W pasmie nadbrzeżnym wyróżnie się następujące masywy z zachodu na wschód:
-- Monte Gorbea (Gorbea 1.481 m n.p.m. – najwyższy szczyt prowincji Vizcaya i Araba)
-- Urkiola (Anboto 1.331 m n.p.m.)
-- Elgea (Aumategigaña edo Saiturri 1.189 m n.p.m.)
-- Aizkorri (Aizkorri 1.528 m n.p.m.)
-- Altzania (Aratz 1.442 m n.p.m.)
-- Aralar (Txindoki 1.346 m n.p.m.)
- W pasmie wewnętrznym wyróżnie się następujące masywy z zachodu na wschód:
-- Sierra Salvada (Urieta 1.133 m n.p.m.)
-- Wzniesienia w rejonie Vitorii (Kapildui 1.177 m n.p.m.)
-- Izki (San Kristobal 1.057 m n.p.m.)
-- Urbasa (Baiza 1.183 m n.p.m.))
-- Andía (Beriain 1.493 m n.p.m.)
Source: Wikipedia.
®© GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
