 Historia Grupy Podhalańskiej GOPR
Rabka leżąca u północno - zachodnich podnóży Gorców w latach 30-tych była dynamicznie rozwijającym się ośrodkiem turystycznym i narciarskim. Promocją turystyki zajmował się Oddział Towarzystwa Tatrzańskiego, a później Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, zawody i imprezy narciarskie były domeną Sekcji Narciarskiej Ogniska Związku Podhalan - później Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa PZN. Organizowano rajdy i zawody narciarski, konkursy skoków na skoczni pod Grzebieniem, w których oprócz czołówki polskich skoczków brali udział zawodnicy z zagranicy. Niestety, takim imprezom towarzyszyły również wypadki. W lutym 1935 roku rabczanie Stanisław Dunin - Borkowski, Jan Bieś, Władysław Czyszczoń i Władysław Bala poszukiwali w rejonie Babiej Góry czterech zaginionych narciarzy. Prowadzone w trudnych zimowych warunkach poszukiwania nie uratowały życia turystom. Zwłoki trzech uczestników rajdu odnaleziono dopiero po kilku dniach w sąsiedztwie szczytowego schroniska Beskidenverrein, a ciało czwartego na wiosnę. Wzrastająca ilość wypadków, zwłaszcza zimą potwierdzała potrzebę powołania ratownictwa górskiego. 1 stycznia 1938 r. powstaje w Rabce Zimowe Górskie Pogotowie Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa, niedługo potem rabczańscy ratownicy transportują z rejonu Barda - w improwizacji gałęzie cetyny, kijki narciarskie - narciarza, który zjeżdżając ze Starych Wierchów nabił się na wystający spod śniegu kij. Powstają stacje ratunkowe w schroniskach PTT na Turbaczu, Starych Wierchach oraz w Szczawie, Czorsztynie i Jurkowie. Siedzibą Zimowego Górskiego Pogotowia TKN jest lokal sekcji Narciarskiej Związku Podhalan w Rabce.
Powstanie Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Rabce
Po II wojnie światowej szlaki turystyczne Gorców, Pienin i Beskidu Wyspowego zapełniły się turystami, zaczęto notować coraz więcej wypadków, sprawa organizacji ratownictwa górskiego na tym terenie stała się dla Oddziału PTT w Rabce zadaniem pierwszoplanowym. W grudniu 1954 roku grupa rabczańskich działaczy turystycznych m. in. Czesław i Elfryda Trybowscy, Emil Węglorz przystąpiła do organizacji Rabczańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Przy poparciu Zarządu GOPR w Zakopanem - Tadeusza Pawłowskiego i Zygmunta Wójcika doprowadza do zorganizowania w Rabce w dniach 18 - 30.01.1955 pierwszego kursu ratownictwa górskiego, którego kierownikiem był Tadeusz Pawłowski, instruktorami ratownicy tatrzańscy. 30 stycznia 1955 r. wybrano pierwszy zarząd Rabczańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, którego Prezesem został Czesław Trybowski, Sekretarzem Elfryda Trybowska, kierownikiem Leszek Głębicki, z którego po krótkim czasie zrezygnowano, powierzając to stanowisko Józefowi Dobrzańskiemu. Pierwsze miesiące działalności nie były łatwe. Brak bazy, sprzętu ratowniczego i doświadczenia nadrabiano zaangażowaniem i młodzieńczym entuzjazmem. Ratownicze "wykształcenie" zdobywano na kursach w Tatrach i Beskidach. Zaczęły powstawać Sekcje Operacyjne w terenie.
W Nowym Targu w 1956 roku, w Krościenku w 1957 roku, w Szczawnicy w 1962 roku, a w 1967 roku w Limanowej. Następnie w Ochotnicy Górnej, Kamienicy, Niedźwiedziu i na Orawie. Od 1963 roku rozpoczęła się współpraca z lotnictwem sanitarnym. Zapoczątkował ją dr. Adam Janik z Rabki i przedstawiciel lotnictwa sanitarnego z Krakowa pilot Zbigniew Rawicz. W 1965 roku Zarząd Grupy Rabczańskiej podejmuje Uchwałę przyjęcia przez Grupę imienia Krzysztofa Berbeki, tragicznie zmarłego ratownika tatrzańskiego po wypadku w Alpach. W kwietniu 1969 roku w okolicach Zawoi dochodzi do największej katastrofy lotniczej w polskich górach. Pod szczytem Policy rozbija się pasażerski AN 24 z pięćdziesięcioma kilkoma pasażerami na pokładzie. Grupa Rabczańska jest pierwsza na miejscu wypadku i przystępuje do działań ratowniczych.
14 października 1970 r. Grupa zmienia nazwę na Podhalańską, jako bardziej adekwatną do terenu swojego działania. Kroniki podhalańskiego pogotowia notują ciężkie wielogodzinne wyprawy poszukiwawcze, transporty niekiedy w trudnym i rozległym terenie. Kadra zawodowa powiększa się o nowych ratowników, którzy w schronisku na Turbaczu pełnią stały dyżur. W 1975 roku Grupa Podhalańska organizuje III Międzynarodowe Zawody Narciarskie Ratowników Górskich oraz VII Pokazy Ratownictwa Górskiego z udziałem reprezentantów wszystkich Grup GOPR i Horskiej Służby. Odbywające się na Maciejowej konkurencje zdecydowanie wygrywają ratownicy podhalańscy. Długoletnie starania ówczesnych władz Grupy Naczelnika Władysława Mlekodaja i Prezesa Adama Jurczakiewicza o wybudowanie w Rabce stacji GOPR z przwdziwego zdarzenia zostały uwieńczone sukcesem.
W 1984 roku zostaje oddany do użytku budynek przy alei Tysiąclecia 1, którym mieści się stacja centralna Grupy Podhalańskiej. W 1998 roku stanowisko Naczelnika Grupy obejmuje st. instr. rat. górskiego Mariusz Zaród, w latach 1993 - 1998 Szef Wyszkolenia GOPR w Zakopanem. W październiku 1999 roku Grupa obchodzi 45-lecie działalności. W uroczystościach jubileuszowych wziął udział Metropolita Krakowski Kardynał Franciszek Macharski, który otrzymał godność honorowego ratownika Grupy Podhalańskiej GOPR.
Teren działania Grupy to rozległy obszar. Od wschodnich stoków Babiej Góry i przełęczy Krowiarki, Pasmo Polic, Podhalańskie, Orawa, Gorce,. Beskid Wyspowy, część Beskidu Sądeckiego po Pieniny to około 1500 km szlaków turystycznych i 4200 km2 powierzchni, 4 duże koleje linowe ()krzesełko) i ok. 50 wyciągów narciarskich. Grupa liczy 360 ratowników w tym 350 ochotników, 10 zawodowych, instruktorów 25 i 8 st. instruktorów GOPR działających w Sekcjach Operacyjnych Rabka - Orawa, Niedźwiedź, Limanowa, Kamienica, Ochotnica, Szczawnica, Krościenko i Nowy Targ. Oprócz działalności ratowniczej Grupa prowadzi również szeroką działalność profilaktyczną. Imprezy plenerowe, pokazy sprzętu GOPR i sprawności ratowników. Prelekcje profilaktyczne oraz całodzienne imprezy dydaktyczne połączone z pokazem I pomocy, jazdą na czterokołowcu Honda TRX, wspinaczką na ścianie oraz wycieczką topograficzną w góry w ramach akcji "W górach bezpiecznie".
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
