 Skuórna larwa wędrująca
Zespół larwy skórnej wędrującej u człowieka zwany również larwą skórną wędrującą
Skórna larwa wędrująca jest w Polsce chorobą z reguły rzadko spotykaną, co nie oznacza, że można być nią zarażonym. Chorobę wywołują wędrujące larwy, które mają zdolność tworzenia kanalików w ciele człowieka. W jaki sposób można zarazić się tą chorobą, jak ją skutecznie leczyć oraz, jakie objawy wskazują jednoznacznie, że zostało się zarażonym tym schorzeniem?
Jak wygląd skórna larwa wędrująca ?
Larwy te można podzielić na dwie kategorie: Ancylostoma duodenale, Necator americanus. To właśnie te dwa konkretne rodzaje wywołują tę nieprzyjemną chorobę larwy wędrującej. Zarazić można się poprzez kontakt z zakażonymi odchodami psów i kotów, w których to bytują larwy nicieni. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt bosą stopą z zanieczyszczeniami, dlatego głównym miejscem, w którym można złapać skórną larwę wędrującą, jest plaża i spacerowanie po niej bez obuwia. Choroba swoją nazwę zawdzięcza specyfice larw, które „błądzą” po ciele ludzkim, drążąc kanały.
Larwa skórna wędrująca
Larwa wędrująca - zdjęcie
Występowanie larwy podskórnej wędrującej
Larwy te najczęściej można spotkać na terenach tropikalnych i subtropikalnych. Zwykle są to państwa kontynentu Azjatyckiego i Afrykańskiego, a także Ameryki Południowej. Rzadko zdarzają się przypadki tego schorzenia w Europie, jeśli już się pojawiają, to zwykle są one przywiezione przez turystów. Klimat tropikalny sprzyja rozwojowi wielu chorób oraz namnażaniu się bakterii i rozwojowi pasożytów. Zwłaszcza gdy w powietrzu wyczuwalna jest duża wilgoć. Pasożyty z reguły najlepiej dojrzewają w środowisku ciepłym, a zarazem wilgotnym.
Rodzaje skórnych larw wędrujących
Występują dwa rodzaje larw wędrujących, którymi można zarazić się na kontynentach tropikalnych. Są to larwy ancylostomozy oraz nekatorozy.
Ancylostomoza
Ancylostomoza jest wywoływana przez nicienie larw z rodziny Ancylostoma duodenale. W ciele człowieka “zadomawia się” w dwunastnicy tęgoryjec dwunastniczy, który może osiągnąć nawet do 2 cm długości. Do zakażenia tym nicieniem może dojść wskutek kontaktu stopy z zanieczyszczoną ziemią odchodami psów lub kotów. Larwy te przenikają nabłonek skóry i przedostają się do środka organizmu. Lokują się w dwunastnicy i żywią się tamtejszym rezerwuarem krwi oraz nabłonka. Jeśli choroba ta przechodzi w postać przewlekłą, może dojść do znacznego uszkodzenia organów, co zwykle powoduje śmierć. Wcześniej uważana była za chorobę górników, ponieważ to oni najczęściej na nią chorowali. Inna nazwa to blednica egipska. Larwa ta powoduje szereg poważnych objawów dla organizmu, m.in. niedokrwistość oraz krwawienie z przewodu pokarmowego. Rzadko pojawiają się także zaburzenia trawienia oraz dolegliwości związane z nieprawidłową pracą jelit.
Nekatoroza
Nekatoroza jest drugą odmianą larwy wędrującej, z gatunków tęgoryjca, która występuje na obszarach tzw. Nowego Świata, czyli na terytoriach Ameryki Południowej, Północnej i Środkowej oraz Australii i Oceanii. W przypadku tego rodzaju larwy, można wyróżnić dwa stadia chorobowe: larwy oraz osobnika dojrzałego. Niektóre larwy nie mają zdolności przedostawania się do skóry właściwej, dlatego pozostają tuż pod skórą, tworząc kanaliki. Jest to stadium tzw. skórnej larwy wędrującej, najczęściej nie powoduje znaczących konsekwencji, ponieważ larwy te szybko obumierają. Osobniki, którym udaje się wniknąć przez skórę właściwą do narządów, czyli osobniki dojrzałe, najczęściej przedostają się do płuc, atakując węzły chłonne i drogi oddechowe. Objawem są duszności i kaszel. W tym przypadku tęgoryjec także może przymocować się do ścian jelita i wysysać krew z naczyń krwionośnych. Inne objawy nekatorozy to bóle brzucha, biegunka, wymioty, uczucia wzdęcia brzucha.
Larwa skórna wędrująca objawy
Podstawowym objawem chorobowym jest rumień, który powstaje w miejscu wniknięcia larwy do organizmu ludzkiego. Larwy te najczęściej przemieszczają się około 4 mm dziennie, tworząc pod skórą charakterystyczne kanaliki. Zmiany na skórze mają charakter prążkowany, najczęściej towarzyszy im także świąd. Na końcu kanału widoczna jest zmiana grudkowata, to właśnie miejsce występowania pasożyta. Skóra przybiera odczyn zapalny, może towarzyszyć temu także gorączka. Najczęstszymi miejscami bytowania nicieni larw w organizmie ludzkim są kończyny dolne, głównie stopy, pośladki, brzuch i plecy. Te trzy ostatnie miejsca na ciele ludzkim mogą zostać zaatakowane głównie wtedy, gdy chory położy się na plaży (piasku) bez użycia ręcznika. Najczęściej jednak, bo ponad 50% zakażonych skórną wędrującą larwą, posiada nicienie na stopach. Czasami na skórze mogą pojawiać się także pęcherzyki.
Skórna larwa wędrująca: diagnostyka
Diagnostyka w dużej mierze polega na dobrym rozpoznaniu obrazu klinicznego. Lekarz zauważa specyficzne kanały i stany zapalne skóry na ciele chorego. Następnie wykonuje się badanie na obecność eozynofilii, jeśli wynik jest podwyższony, oznacza to, że organizm produkuje przeciwciała, by walczyć z chorobą. Jest to jednoznaczny objaw występowania wędrującej larwy skórnej. Każde podejrzenie zarażenia się nicieniami tych larw, należy zgłosić niezwłocznie do lekarza pierwszego kontaktu, który skieruje na specjalistyczne badania z krwi.
Może Cię również zainteresować : Przyrwy i ich objawy, Owrzodzenie Buruli, Ślepota rzeczna
Leczenie larwy skórnej wędrującej
Larwy w ciele ludzkim najczęściej nie dojrzewają i dochodzi do ich samoistnego wyleczenia się po kilku dniach lub tygodniach. Mimo to skutki są niestety niezwykle uciążliwe, dlatego warto udać się do lekarza, który postawi diagnozę i zaleci odpowiednie leczenie. W leczeniu skórnej larwy wędrującej, stosuje się środki przeciwpasożytnicze, przeciwświądowe i przeciwalergiczne. Gdy choroba przechodzi w stadium przewlekłe, niestety konieczne jest leczenie antybiotykami. Najczęściej stosuje się leki takie, jak: Tiabendazol, który stosowany jest miejscowo, bezpośrednio smaruje się go na miejsca pokryte rumieniem, Albendazol, który jest lekiem, najczęściej używanym przy zakażeniach różnego rodzaju płazińcami, pasożytami. W terapii można zastosować także inwermektynę.
Dobrą wiadomością w tej chorobie jest to, że najczęściej larwy nie przedostają się przez skórę właściwą do organizmu ludzkiego, jednak czasem może tak się zdarzyć. Wtedy larwa dojrzewa i umiejscawia się w okolicach dwunastnicy. Należy wtedy wdrożyć leczenie szpitalne.
Skórna larwa wędrująca: profilaktyka
Zapobieganie skórnej wędrującej larwie, polega na świadomej prewencji. Należy nie chodzić po plaży boso, jednak zawsze być zaopatrzonym w odpowiednie obuwie. Zwłaszcza jeśli przebywa się na wakacjach, w których dominuje klimat tropikalny. Warto także nie kłaść się na plaży bez koca lub ręcznika oraz unikać zanieczyszczonych plaż. Dobrze także wiedzieć, że tęgoryjcem dwunastniczym można zarazić się także poprzez spożywanie zanieczyszczonej wody, dlatego nie należy spożywać wody z nieznanego źródła, a wszystkie produkty płukać wodą butelkowaną. Profilaktyka chorób pasożytniczych, wirusowych i bakteryjnych w dużej mierze polega na świadomości. Warto przestrzegać podstawowej higieny, wyjeżdżając na wycieczkę do krajów tropikalnych, a także pamiętać, aby zaznajomić się z kulturą danego obszaru oraz innymi, niezbędnymi informacjami, w tym tymi, związanymi ze zdrowiem i prewencją.
Uwaga!
- Powyższa porada jest jedynie sugestią i spisem informacji z wielu renomowanych źródeł i w przypadku problemów zdrowotnych nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Zawsze w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem !
- Informacje opierają się na stanie wiedzy z dnia publikacji 13.07.2018 i mogą ulec zmianie.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
