Egipt - wykopaliska dokonane na terenach Egiptu świadczą o istniejścym tam kulcie ciała. Znajduje to również odniesienie do uczesania. Kobiety często nosiły warkocze skręcone w długie loki. Gdy zakładały peruki wypuszczały spod nich swoje naturalne włosy. Cechą charakterystyczną fryzury był też jej kształt zbliżony do trapezu. Wykonanie takiej fryzury było bardzo pracochłonne

W okresie Nowego Państwa modne były włosy fryzowane, bądź ondulowane. Często zakładano opaski z motywami kwiatowymi. Od  nich wywodzą się lekkie diademy dekorowane detalami floralnymi, ze złotego drutu, z ornamentam o znaczeniu symbolicznym. Włosy długie, ozdabiano najczęściej kwiatem lotosu lub turkusowymi tasiemkami. Stosowane były też liczne treski, przypinki.

Tancerki zazwyczaj nosiły długie włosy splecione w koński ogon, który był obciążony. Zabieg ten nadawał fryzurze oryginalny wygląd. Bardzo często kobiety dekorowały głowy żywymi kwiatami. Bogatsi mieszkańcy ozdabiali je klejnotami, natomiast biedniejsza część społeczeństwa do tego celu używała między innymi naturalnych roślin, których zadaniem było utrzymanie włosów z tyłu głowy.

Asyria i Mezopotamia - Męskie fryzury z fal. Włosy zaczesane do tyłu, nad czołem wyciśnięte fale, a końce włosów zawinięte w pierścionki.

Grecja - w Grecji fryzjerstwo było na bardzo wysokim poziomie, można wręcz powiedzieć o artyzmie. Charakterystyczną cechą było to, iż Grecy stylizowali całą postać, a fryzura była jej harmonijnym znaczącym elementem. Wiele fresków pochodzących z czasów starożytnej Grecji przedstawia kobiety wzajemnie upinające sobie włosy w misterne sploty i koki. Ta ostatnia forma uczesania, tak zwany "grecki węzeł", był szczególnie popularny w latach 500 do 300 p.n.e. Greczynki swoje z natury ciemne włosy rozjaśniały specjalną mieszanką z szafranu. Do najbardziej znanych stylowych uczesań greckich należała fryzura o nazwie „lampadion” (płomień), bryłą przypominająca lampkę oliwną.

Męskie fryzury na początku miały długie do ramion włosy. Później z kolei gustowano w krótkich, kręconych włosach. Od lat 300 do 150 p.n.e zaczęto powracać do dłuższych, falowanych włosów.

Rzym - kobiety spinały włosy u góry lub z tyłu w węzeł, plotły w warkocze, układały w fale i loki, zaczęły farbować włosy, bo Rzymianki lubiły blond włosy. Natomiast mężczyźni nosili fryzury naturalne i krótkie.

Średniowiecze - kobiety chowały włosy pod czepce, dziewczęta rozpuszczały luźno na ramiona. Gallowie farbowali włosy na rudo, używając substancji na bazie popiołu drzewa bukowego.

XIV w. - upięte wokół policzków kobiet warkocze, pod koniec stulecia zaczęły przypominać potężne baranie rogi.

Renesans - I poł. XVI w. – styl włoski - krawędzie długiej fryzury podwijano pod spód, włosy sczesywano w tył i skrywano w siatce z pereł. Wenecjanki rozjaśniały włosy za pomocą wody morskiej i słońca.

XVI/XVII w. - Styl hiszpański - gładko zaczesane włosy, ozdobione klejnotami.

Barok - XVII w. – styl francuski obfitował w odmiany obowiązujących fryzur: uczesanie "Garcette" (włosy skręcone w drobne nieregularne loczki w dwu dużych pękach, umieszczone po bokach), uczesanie ,"Madame Sévigné" (do formy ,"Garcette" dodano nad czołem małą, prostą grzywkę, we włosy wpinano też strusie pióra, wstążki, klejnoty, kwiaty czy inne ozdoby, które sterczały nad głową), uczesanie ,"Fontanges" (początek mody na wysokie fryzury). Fryzura męska to peruka "allonge" o wadze 2,5 kg (wysoka z włosami ułożonymi w loki, ciemna lub biała).

Fryzury w okresie Dyrektoriatu oraz Empire

Fryzury w okresie Secesji

W okresie Secesji, w 1900 roku pojawiła się fryzura, w której włosy były miękko oraz swobodnie zebrane do góry i upięte na czubku głowy w loki, które były niezwykle regularnie zwinięte. Dzięki takiej fryzurze kobiety zaczęły całkowicie odsłaniać własny kark oraz uszy, co wcześniej było nie do pomyślenia. W 1909 roku Antoni Cierplikowski wprowadził fryzurę o nazwie Garconne. Pierwszą osobą, którą tak uczesał była francuska aktorka Eva Lavalliera, której obciął jej długie włosy, a następnie uczesał krótką, niezwykle chłopięcą fryzurę. Dzięki niemu styl chłopczycy podbił cały świat i każda kobieta marzyła o takiej właśnie fryzurze, która była ostatnim krzykiem mody. Cierplikowski swój nowy styl lansował wraz z Coco Chanel, która była specjalistką od ubioru i nie bała się wprowadzać w modzie kobiecej rewolucyjnych zmian. Włosy w postaci miękkich i puszystych fal, które okalały twarz układano z przedziałkiem na boku. Kolejne dziesięciolecia tworzyły własną modę, ale już zawsze ubiór oraz fryzury doskonale ze sobą współgrały.

Fryzury w różnych epokach

Jednym z najciekawszych oraz najelegantszych okresów historycznych jeśli chodzi o fryzury jest wiek XVI i XVII kiedy panował tak zwany styl hiszpański. W tym okresie kobiety nosiły gładko zaczesane włosy, które ozdobione były różnorodnymi klejnotami. W dobie baroku styl hiszpański został zdominowany przez styl francuski, który obfitował w bardzo różnorodne fryzury. Styl francuski to przede wszystkim fryzura o wdzięcznej nazwie Garcette, w której włosy były skręcone w drobne i nieregularne loczki, które w dwóch dużych pękach umieszczone były po bokach głowy. Kolejnym uczesaniem jest fryzura o nazwie Madami Sevigne, która była odmianą Garcette, tyle, że dodano do niej grzywkę, a także ptasie pióra, wstążki oraz kokardy, które wpinane były we włosy tak, aby sterczały nad głową. Początkiem mody na wysokie fryzury stało się uczesanie Fontagnes. Męskie fryzury to przede wszystkim peruki allonge, które ważą około 2,5 kg każda ( wysoka fryzura, w której włosy mają postać loków).

Uczesania w dobie Biedermeier`a

Biedermeier to przede wszystkim moda wiedeńska, która swój rozkwit datuje na pierwszą połowę XIX wieku. W tym okresie dla romantycznych kobiet najważniejszą oraz najchętniej posiadaną fryzurą były fantazyjne loki. Zakręcone włosy precyzyjnie układano, a następnie upinano je nad uszami, uzupełniając je różnorodnymi dopinkami oraz treskami, które fryzjerzy sprowadzali dla swoich klientek. W połowie XIX wieku zaczęto wprowadzać spokojne fryzury, które były bardzo gładkie oraz spokojne. Włosy zaczęto układać tak, aby na środku głowy był przedziałek. Z tyłu głowy upinano z włosów luźny kok, który najczęściej ozdabiany był za pomocą kokardy. Około 1870 roku pojawiły się zdecydowanie mniej skromne, wysoko podniesione oraz rozpuszczone włosy w postaci loków. W tym okresie bardzo wiele kobiet zagęszczało swoje naturalne włosy treskami sprowadzanymi przez fryzjerów bądź kwiaciarzy, bardzo często wpinały także we włosy zarówno żywe, jak i sztuczne włosy podkreślając kształt oraz charakter fryzury. Warto podkreślić, że w tym okresie fryzury dobierano indywidualnie do kobiety, przestał obowiązywać jeden model fryzury przeznaczony dla wszystkich.

Uczesania w okresie Rokoko

Każdy okres historyczny charakteryzował się bardzo różnorodnymi fryzurami oraz trendami fryzjerskimi, które ciągle ewaluowały. Praktycznie w każdym kraju i okresie dominowały całkiem inne fryzury, które nie zawsze były następstwem tych, jakie były modne wcześniej. W pierwszej połowie XVIII wieku niezwykle popularne były małe fryzurki z loczkami, które przykrywały górę głowy. Włosy charakteryzowały się tutaj srebrzystym kolorem, który był efektem precyzyjnego pudrowania. W roku 1750 bardzo modna stałą się fryzura o nazwie „lamballe”, na którą składały się proste, wygładzone włosy zaczesane wysoko w górę, a z tyłu zebrane były w wielkich lokach. Tak ułożone włosy były doskonałą podstawą dla różnorodnych czepków oraz kapeluszy, który były w tych czasach noszone. W drugiej połowie XVIII wieku nastąpiła fascynacja fryzurą Marii Antoniny, która układała włosy zaczesując je nad czołem na stelażu, a następnie budowała fryzurę ze sztucznych włosów i ozdabiała ją klejnotami oraz długimi strusimi piórami nadając jej jeszcze większej oryginalności.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA