Czytaj artykuł

Mamy zaledwie pięć rdzennie polskich ras. Są to: polski owczarek nizinny, owczarek podhalański, chart polski, ogar i gończy polski. Owczarek podhalański podobnie jak większość ras górskich naszych południowych sąsiadów pochodzi od białych psów stróżujących, które przybyły do Europy razem z koczującymi plemionami ze wschodu. Fakt, że niedaleko siebie żyły trzy odmiany białych owczarków pasterskich: czuwacze, kuvasze oraz nasze owczarki podhalańskie, pozwala przypuszczać, że mają one ze sobą wiele wspólnego. Później w Słowacji, na Podhalu i na Nizinie Węgierskiej wykształciły się osobne linie hodowlane białych psów pasterskich. Właściciele stad zdecydowanie preferowali psy o białym umaszczeniu, ponieważ łatwiej je było odróżnić od niedźwiedzia czy wilka. Wydaje się, że również owce lepiej reagują na psa, który wyraźnie odróżnia się od otoczenia. W 1937 zorganizowano w Zakopanem pierwszą wystawę owczarków podhalańskich, w celu przeprowadzenia przeglądu psów i założenia ksiąg hodowlanych. Jednocześnie powołano do życia Klub Owczarka Podhalańskiego i zdecydowano, że konieczne jest opracowanie wzorca rasy oraz propagowanie podhalana jako psa służbowo-użytkowego. Swoje poparcie zadeklarowało Towarzystwo Psa Służbowego i to w wyniku ich działania w niedługim czasie wiele psów trafiło do osób mieszkających w miastach. Zgodnie z energicznie propagowanym hasłem „w polskim domu polski pies” zaczęto rozmnażać owczarki podhalańskie bez określonego planu hodowlanego, co wkrótce doprowadziło do tego, że wprawdzie znacznie zwiększyła się ich liczba, ale niestety kosztem jakości. Po wojnie zmieniono opracowany w 1937 roku wzorzec rasy a w 1955 roku zorganizowano przegląd podhalanów, wybrano stu najlepszych przedstawicieli rasy i wytyczono kierunek rozwoju hodowli. Nikt się jednak do tych wytycznych nie stosował, wobec czego w 1972 roku ponownie znowelizowano wzorzec, dostosowując go do faktycznego wyglądu najlepszych psów. W latach osiemdziesiątych XX wieku owczarki podhalańskie dotarły do Stanów Zjednoczonych, gdzie pełnią rolę zarówno psów pasterskich jak i rodzinnych. Zyskały tam na tyle dużą popularność, że dla popularyzacji rasy utworzono Amerykański Klub Owczarka Tatrzańskiego. Bardzo popularne są również w Holandii, szkoda że w Polsce ten naprawdę wspaniały pies musi ustępować wielu trudnym do okiełznania rasom, które z powodu niezrozumiałej mody nagle stają się popularne. Wygląd Owczarek podhalański jest masywnie zbudowanym psem o silnym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, mocnych lędźwiach i długim, nisko noszonym ogonie. Ma potężną głowę o szerokiej czaszce i mocnej kufie. Oczy ciemne, lekko skośne, z czarno pigmentowanymi powiekami, uszy osadzone na linii oczu, trójkątne, zwisające. Nogi grubokościste, z dużymi stopami o twardych podeszwach. Wysokość w kłębie: psy 65 – 70 cm, suki 60 – 65 cm. Masa ciała: około 45-55 kg, wzorzec nie precyzuje. Charakter, usposobienie Owczarek podhalański należy do grupy ras pasterskich, ale jego praca nie polega na zaganianiu owiec, tylko na obronie stada przed drapieżnikami. W swojej pracy jest bardzo samodzielny, nie oczekuje na rozkaz właściciela, tylko sam decyduje kiedy trzeba interweniować. Dużego stada, liczącego kilkaset owiec pilnuje zazwyczaj kilka owczarków, które same ustalają hierarchię i sposób działania. Niejedno przedsiębiorstwo mogłoby im pozazdrościć takiej organizacji. Przeważnie leżą w cieniu i obserwują teren, czułe na każdy szelest i gotowe do działania. Jeśli zdarzy się, że wilk porwie owcę, na odsiecz rusza jeden z nich, reszta pilnuje pozostałych owiec, bacznie obserwując, czy ich przyjaciel nie potrzebuje wsparcia. W przypadku dużej zwierzyny często okazuje się to konieczne. Na zakończenie akcji odzyskaną owcę odprowadzają do stada. Odpowiedzialność i niezależność owczarki podhalańskie mają we krwi i dlatego są tak bardzo samodzielne i często dominujące, nawet wtedy, kiedy przyjdzie im mieszkać w mieście. Zmienić to może jedynie wczesna socjalizacja, ustalenie hierarchii i odpowiednie wychowanie. Pies bezwzględnie musi uznać przewodnictwo właściciela, a bezkonfliktowo narzucić je można tylko szczeniakowi, a nie dorosłemu psu, który zasmakował już przyjemności rządzenia. Natomiast dobrze wychowane owczarki podhalańskie są wspaniałymi, dającymi poczucie bezpieczeństwa psami rodzinnymi. Są bardzo przywiązane, opiekuńcze, bronią właścicieli i ich majątku z takim samym poświęceniem jak stada, ale lubią być za to kochane i doceniane. Szata Owczarek podhalański ma gęstą dwuwarstwowa szatę, składającą się z prostego, lub lekko falistego włosa okrywowego i bardzo gęstego, wodoodpornego podszerstka. Na głowie sierść jest krótsza niż na tułowiu. Ta wspaniała szata doskonale chroni psa przed najbardziej nawet niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi: w zimie przed wilgocią i zimnem, w lecie przed ostrym górskim słońcem. Umaszczenie: czysto białe, kremowy nalot jest niepożądany. Pies pilnujący stada zapewne nigdy nie jest szczotkowany i kąpany i nikt się nie przejmuje, że ma skołtunioną sierść. Jeśli jednak mieszka w domu, choćby większą część dnia spędzał w ogrodzie, trzeba o niego zadbać, regularnie szczotkować, zwłaszcza w okresie linienia i od czasu do czasu, choć jest to wielkie przedsięwzięcie, wykąpać. Regularnie też trzeba kontrolować jego uszy. Więcej na temat pielęgnacji owczarka podhalańskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj Zdrowie Owczarek podhalański rzadko choruje, jest psem krzepkim, odpornym na niesprzyjające warunki atmosferyczne i często w dobrym zdrowiu dożywa 12 lat. Jest jednak kilka chorób, na które owczarki są szczególnie podatne. Wśród nich największym problemem jest oczywiście dysplazja stawów biodrowych, dlatego tak ważne jest posiadanie psa z legalnej hodowli, w której psy użyte do reprodukcji nie są nią obciążone. Owczarki podhalańskie są również zagrożone skrętem żołądka, można mu jednak zapobiegać, podając psu dobrą wysoko przyswajalną karmę, dzieląc dzienną porcję na dwie części i zapewniając psu możliwość wypoczynku po jedzeniu. Z chorób dziedzicznych zdarzają się również wady powiek: entropium i ektropium. Pojawiają się najczęściej u psów z dość luźną skórą na głowie i wymagają interwencji chirurgicznej. Szczególną uwagę należy zwrócić na higienę uszu, ponieważ w zwisających, źle wentylowanych uszach często tworzą się stany zapalne. Do kogo pasuje ten pies ? Owczarek podhalański najlepiej czuje się w domu z dużym ogrodem. Może wtedy dowolnie dużo czasu spędzać na świeżym powietrzu, zaspokoić swoją naturalną potrzebę pilnowania, a potem wrócić do domu i spokojnie spędzać czas z całą rodziną. Są dwie rzeczy, których owczarek podhalański potrzebuje do szczęścia i zdrowia psychicznego: obowiązek stróżowania i obrony rodziny oraz bliski kontakt z właścicielami. Skazany na bezczynność stanie się trudny do opanowania. Konieczne jest jak najwcześniejsze ustalenie hierarchii, pies, który zna swoje miejsce w grupie podporządkuje się i nie będzie sprawiał kłopotów. Bardzo ważne są spacery, owczarki podhalańskie nie są żywiołowe, chętnie będą spokojnie dreptały u boku właściciela, trzeba jednak pamiętać o tym, że w mieście zawsze muszą być na smyczy, żeby nie próbowały „zaganiać” przechodniów i samochodów. Na spacerze są przyjazne zarówno w stosunku do ludzi jak i innych zwierząt, trzeba jednak zawsze bardzo uważać, bo nigdy nie wiadomo, co pies uzna za zagrożenie upoważniające go do działania. Właściciele podhalanów twierdzą, że psy te tak bardzo czują się odpowiedzialne za swoją rodzinę, że kiedy właściciel idzie na spacer z dwoma psami i spuści je ze smyczy, to jeden z nich buszuje po całym terenie, natomiast drugi ani na krok nie odstępuje właściciela a potem się zmieniają. Owczarek podhalański w żadnym przypadku nie nadaje się do kojca, uwielbia dzieci i potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem. Ma wspaniały charakter, jest bardzo wylewny, potrzebuje pieszczot i stałego utwierdzania go w przekonaniu, że właściciele go kochają i potrzebują. Mimo, że owczarek podhalański doskonale pełni rolę psa rodzinnego, to jednak nie nadaje się dla każdego, bo jest to pies, który potrzebuje nie tylko posłania i miski, ale przede wszystkim mądrego, rozumiejacego jego potrzeby przewodnika. Niestety wiele szczeniąt trafia prosto od polującego na turystów cwaniaka „spod samiuśkich Tater” w ręce ludzi, którzy kupują psa pod wpływem chwili i nie zdają sobie sprawy, że wbrew zapewnieniom sprzedawcy, pies nie nadaje się do mieszkania w bloku. Są to często psy pochodzące z dzikich hodowli, zaniedbane i obciążone różnymi, dziedzicznie przekazywanymi chorobami. Kupujmy więc podhalana w dobrej, legalnej hodowli, która dba o zdrowie sprzedawanych szczeniąt. To może oszczędzić wielu kłopotów. Zalety i wady + doskonały pies pasterski + wspaniały czujny stróż + spokojny i zrównoważony + bardzo przywiązany do właścicieli + przyjacieli opiekun dzieci + odporny na złe warunki atmosferyczne - bardzo niezależny - uparty - skłonny do dominacji - bywa agresywny wobec innych psów - potrzebuje doświadczonego właściciela - wymaga bardzo dużo ruchu - sierść wymaga systematycznej pielęgnacji Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 252 OWCZAREK PODHALAŃSKI (Polski Owczarek Podhalanski, Tatra Shepherd Dog) Kraj pochodzenia: Polska Data publikacji obowiązującego wzorca: 08.06.1988 Przeznaczenie: Pies pasterski i stróżujący. Jego imponująca postawa i piękny wygląd czynią z niego dobrego towarzysza człowieka. Klasyfikacja FCI: Grupa I - Owczarki i psy pasterskie (oprócz szwajcarskich psów pasterskich) Sekcja I - Owczarki Nie podlega próbom pracy. WYGLĄD OGÓLNY: Pies mocnej, zwartej budowy, znamionującej siłę i ruchliwość. WAŻNE PROPORCJE: Format prostokątny. Tułów psa nieznacznie krótszy w porównaniu z suką. ZACHOWANIE/CHARAKTER: Temperament spokojny. Pies inteligentny i czujny. GŁOWA: Proporcjonalnej wielkości, sucha, trzymana średnio wysoko zarówno w ruchu, jak i gdy pies stoi. Mózgoczaszka: z profilu lekko wypukła, bruzda czołowa płytka. Krawędź czołowa wyraźnie zaznaczona, jednak niezbyt silnie załamana. Trzewioczaszka: Nos: Nozdrza czarne, średniej wielkości, szeroko otwarte. Kufa mocna, stopniowo zwężająca się. Jej długość lekko przekracza lub jest równa długości czaszki. Grzbiet nosa szeroki. Wargi pożądane naprężone i przyległe. Krawędzie warg powinny być ciemne. Uzębienie: Szczęki mocne. Zęby mocne, osadzone regularnie. Zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy dopuszczalny. Oczy średniej wielkości, wyraziste, osadzone lekko skośnie. Tęczówka ciemnobrązowa. Krawędzie powiek ciemne. Uszy osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka lub nieco wyżej, średniej długości, raczej grube, trójkątne, dobrze owłosione. Przednia krawędź ucha dotyka głowy. Małżowina ruchliwa. SZYJA: Średniej długości, muskularna, bez podgardla, z obfitą kryzą. Górna linia szyi wzniesiona ponad linię grzbietu. TUŁÓW: Długi i masywny. Kłąb wyraźnie zaznaczony, szeroki. Grzbiet prosty, szeroki, o lędźwiach szerokich dobrze związanych. Zad lekko spadzisty. Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie. Brzuch nieznacznie podkasany. OGON: Niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu, w podnieceniu pies unosi go ponad grzbiet, lecz go nie zakręca. Ogon opuszczony w dół sięga stawu skokowego, na końcu może być lekko wygięty. KOŃCZYNY PRZEDNIE: Muskularne, o mocnej, nie za ciężkiej kości. Widziane z przodu proste. Łopatki lekko skośne, przylegające. Łapy: śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi. Palce zwarte w stosunkowo dużą, owalnego kształtu piąstkę, między palcami owłosienie. Opuszki mocne, twarde ciemno pigmentowane. Pazury mocne, tępe, pożądane ciemne. KOŃCZYNY TYLNE: Widziane z tyłu - pionowe. Nieco odstawione do tyłu, umiarkowanie kątowane. Stopa: śródstopie ustawione pionowo. Palce jak u nóg przednich. OKRYWA WŁOSOWA: Sierść: na głowie, kufie, na przedniej stronie nóg przednich i tylnych od stawu skokowego w dół sierść krótka, gęsta. Na szyi, tułowiu sierść długa, gęsta, prosta lub lekko falista, w dotyku twarda, z obfitym podszyciem. Na szyi bogata kryza, na udach obfite, długie owłosienie. Ogon obficie owłosiony, puszysty. Umaszczenie: Jednolicie białe. Kremowy nalot niepożądany (kremowe łaty niedopuszczalne). WYSOKOŚĆ: Wzrost w kłębie psy 65 – 70 cm, suki 60 – 65 cm. WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa. - Silnie zaznaczona bruzda czołowa. - Słaba pigmentacja nosa, powiek i warg. - Jasne oczy (nazywane niedźwiedzimi). - Entropium. - Uszy wysoko osadzone, skierowane do tyłu, lub kopiowane. - Szyja noszona poziomo. - Zad przebudowany. - Ogon noszony stale nad linią grzbietu. - Ostrogi. - Brak włosów między palcami. - Brak kryzy, brak piór na kończynach. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresywność, bojaźliwość. - Słabo zaznaczony stop. - Kufa szpiczasta. - Znaczne braki zębowe. - Przodozgryz, tyłozgryz. - Ektropium. - Szata kędzierzawa lub jedwabista. - Brak podszerstka. - Łaciatość (kolorowe pasemka). - Usposobienie nerwowe. Psy o fizycznych anomaliach lub wykazujące anormalne zaburzenia zachowania powinny być dyskwalifikowane. Uwaga: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

G RUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA