Dystrybucje Linuksa obsługujące pakiety RPM posiadają trzy identyczne sposoby instalowania programów:

1) RPM
2) Instalowanie z pakietów RPM
3) Instalowanie pakietów źródłowych RPM
4) Instalowanie programów źródłowych
5) Uruchamianie programów

1) RPM

RPM jest menadżerem pakietów służącym do instalowania, usuwania i tworzenia nowych pakietów oraz pobierania informacji o nich.
Pakiety RPM to archiwa plików wchodzących w skład danego programu, biblioteki czy zbioru dokumentów. Pakiety te zawierają skompresowane pliki oraz kilka dodatkowych plików z informacjami, takimi jak : nazwa pakietu, wersja i krótki opis.
Aby zachować orientację w pakietach nadaje się im nazwy konstruowane według konkretnych zasad. Nazwa pakietu składa się z czterech części :

- nazwy właściwej
- numeru wersji i podwersji (np.: 3.0.5-9.6x)
- oznaczenia typu (np.: źródło - src, nazwa architektury, dla której skompilowano pakiet - i386, brak zależności od architektury - noarch)
- identyfikatora - rpm

Przykładowy pakiet RPM może wyglądać tak :
Narzedzia-3.0.5-9.6x.i586.rpm

Korzystanie z pakietów RPM daje dodatkowe korzyści w porównaniu ze zwykłą instalacją.

Pakiety RPM możemy :

uaktualniać - nowe wersje oprogramowania mogą być instalowane bez nadpisywania plików
konfiguracyjnych
usuwać - pakiety oprogramowania są bez problemu usuwane w całości ze wszystkich
zajmowanych katalogów
weryfikować - po zainstalowaniu pakietu możemy sprawdzić czy pliki wchodzące w jego skład
nie zostały uszkodzone
pytać - możemy uzyskać informacje o pakiecie, do którego należy określony plik

Większość plików systemu RPM znajduje się w katalogu /var/lib/rpm/ .
Największy z tych plików to packages.rpm , zawierający bazę danych o zainstalowanym oprogramowaniu.

Pakiety RPM mogą zawierać również źródła programu. Wówczas pakiet taki należy najpierw skompilować i dopiero później zainstalować.

Największą trudność początkującemu użytkownikowi sprawia instalacja oprogramowania źródłowego. Spowodowane jest to częstym występowaniem komunikatów o błędzie wynikającym z braku odpowiednich bibliotek w systemie, dlatego należy szczególnie uważnie czytać dokumentację dostarczaną wraz z programem.

2) Instalowanie z pakietu RPM

Gotowy pakiet RPM instalujemy poleceniem :
rpm -i [opcje] nazwa.pakietu

Uaktualnianie pakietów RPM
rpm -U [opcje] nazwa.pakietu

Usuwanie pakietów RPM
rpm -e [opcje] nazwa.pakietu

najważniejsze opcje to:

-v - wyświetla dodatkowe informacje o działaniach programu RPM
-h - wyświetla semigraficznie informacje o postępie instalacji
--percent - wyświetla procentowy wskaźnik zaawansowania instalacji
--test - przeprowadzenie procesu instalacji bez instalowania żadnych plików - przydatne do sprawdzenia czy podczas instalacji nie wystąpi jakiś konflikt
--force - wymusza instalację pakietu

3) Instalowanie pakietów źródłowych RPM

Instalacja pakietów źródłowych przebiega w następujących krokach :

- należy skopiować pakiet :
nazwa.pakietu.src.rpm

do katalogu
/usr/src/redhat/SOURCE/

- w katalogu tym wydajemy polecenie :
rpm -rebuild nazwa.pakietu.src.rpm

Jeśli wszystko przebiegło bez problemów gotowy pakiet RPM można znaleźć w katalogu :
usr/src/redhat/RPMS/i386/ lub usr/src/redhat/RPMS/noarch/ w zależności od architektury komputera.

Instalacja gotowego pakietu RPM została pokazana w pk. 1)

Niektóre pakiety można spróbować przekompilować pod kątem wydajności swojego komputera.
Dla procesora Pentium II kompilację przeprowadzamy poleceniem :

rpm -rebuild nazwa.pakietu.src.rpm -target=i686

4) Instalowanie programów źródłowych

Instalacja programów ze źródeł obejmuje trzy proste kroki :

KROK 1 : rozpakowanie pliku:

W zależności od użytego archiwizatora używamy poleceń :

dekompresja *.tar
tar -xvf nazwa_pakietu.tar

dekompresja *.tar.gz
tar -zxvf nazwa_pakietu.tar.gz

dekompresja *.gz
gzip -d nazwa_pakietu.gz

dekompresja *.bz2
bzip2 -d nazwa_pakietu.bz2

KROK 2 : konfiguracja źródeł :

W katalogu ze źródłami wydajemy polecenie :

./configure

Aby dostosować program do własnych potrzeb możemy w wywołaniu tym podać dodatkowe parametry określone w pliku INSTALL.

Możemy na przykład określić miejsce, w które program będzie przekopiowany po instalacji :
./configure -prefix=katalog

Typową lokalizacją dla programów kompilowanych samodzielnie jest :
/usr/local/nazwa.instalowanego.programu/

KROK 3 : kompilacja programu i właściwa instalacja

Program kompilujemy poprzez wydanie polecenia :

make

jeśli program nie zwrócił błędu to przechodzimy do instalacji wydając polecenie :
make install

5) Uruchamianie programów

Jeśli chcemy uruchomić jakiś program wystarczy podać nazwę tego programu :
startgame

Jeśli nasza zmienna systemowa PATH nie zawiera ścieżki do miejsca, w którym znajduje się ten program, należy podać nazwę programu wraz z pełną ścieżką dostępu :
/usr/loca/bin/startgame

Jeśli znajdujemy się już w katalogu z naszym programem możemy podać tylko nazwę tego programu, wstawiając przed jego nazwą ./ :
./startgame

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA